Φιλοσοφια

«Όλα αλλάζουν όταν αρχίζεις να εκπέμπεις την δική σου συχνότητα, παρά όταν απορροφάς αυτές που υπάρχουν γύρω σου, όταν αρχίζεις να αποτυπώνεις την πρόθεση σου στο σύμπαν παρά να λαμβάνεις ένα αποτύπωμα από την ύπαρξη». -Μπάρμπαρα Μαρσίνιακ Πιθανότατα σας είναι προφανές μέχρι τώρα πως η αντίληψη διαμορφώνει την πραγματικότητα. Κάθε άτομο που συναντάτε (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σας) βρίσκεται σε μια διάσταση συνείδησης που διαμορφώνει την πραγματικότητα του με τις βαθύτερες πεποιθήσεις του γι αυτήν. Ο εξωτερικός κόσμος, είναι απλώς το σύμπαν που λέει, «ναι, έχεις δίκιο» σε ό, τι πιστεύετε γι αυτό, και εκδηλώνεται με φυσική μορφή. Γι αυτούς που ζουν ασυνείδητα, εννοώντας δηλαδή ότι το μυαλό και οι σκέψεις τους τους χρησιμοποιούν αντί να συμβαίνει το αντίθετο, ο κόσμος μπορεί να φαίνεται ένα απειλητικό μέρος. Όταν κάποιος αισθάνεται θύμα των καταστάσεων και βασίζεται μόνο στην λογική ή στα αποδεδειγμένα γεγονότα για να κάνει επιλογές, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να κάνει την ζωή που θέλει. Αλλά μόλις η συνείδηση κάποιου αρχίσει να αφυπνίζεται, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι είμαστε στην πραγματικότητα πολύ πιο ισχυροί από όσο είχαμε συνειδητοποιήσει στο παρελθόν. Όσο περισσότερο κάποιος ευθυγραμμίζεται με τον εσωτερικό δημιουργό και την δύναμη του, τόσο πιο πολύ το σύμπαν αρχίζει να τον εξυπηρετεί ως κυρίαρχο της δημιουργίας. Με απλά λόγια, όσο περισσότερο κάποιος πιστεύει και εμπιστεύεται την δύναμη του, ο εξωτερικός κόσμος θα αρχίσει να αντανακλά την απόδειξη αυτής της πίστης. Πώς λοιπόν κάποιος από το να είναι θύμα των περιστάσεων και ουσιαστικά ανίσχυρος γίνεται ο απόλυτος δημιουργός και πηγή δύναμης του κόσμου του; Στην πραγματικότητα μπορεί να συμβεί σε λίγα δευτερόλεπτα και δεν αποτελεί έκπληξη το ότι όλα είναι θέμα αντίληψης. Παρακάτω βρίσκονται 5 αντιλήψεις για να αλλάξετε την ενέργεια σας από αδύναμη σε ισχυρή. Με το πέρασμα του χρόνου, όσο πιο πολύ ένα άτομο ενσωματώνει αυτές τις…

Ο Καρλ Γιουνγκ και η συγχρονικότητα: Η αναζήτηση του νοήματος στις Συμπτώσεις Τι είναι η συγχρονικότητα; Και πώς μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για εσωτερική ανάπτυξη; Γράφει ο Harry J. Stead Μερικές φορές συμβαίνουν γεγονότα στη ζωή μας που φαινομενικά είναι πέρα ​​από τη σφαίρα της τύχης χωρίς εξήγηση ή αιτία. Τέτοιες συμπτώσεις έχουν νόημα μόνο για το άτομο που τις βιώνει και είναι δύσκολο να εξηγηθούν σε άλλους χωρίς την κατηγορία ότι είναι προληπτικός ή ότι διαβάζει πάρα πολύ τέτοια πράγματα. Ακούει κανείς συχνά τους ανθρώπους να λένε. «Λοιπόν, το πιο περίεργο πράγμα μου συνέβη σήμερα.» Αλλά δεν είναι συνηθισμένο για κανέναν να σκεφτεί για τη σύμπτωσή του αυτή κάτι άλλο πέρα από το γεγονός ότι ήταν περίεργη. Και ήταν πράγματι περίεργη, αλλά είναι μόνο αυτό; Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε εάν τέτοιες συμπτώσεις έχουν κάποιο νόημα, ένα μήνυμα, κάποια βαθύτερο μήνυμα; Αυτή είναι η ερώτηση που έθεσε ο ψυχολόγος Carl Jung όταν πρότεινε μια νέα έννοια που ονόμασε «Συγχρονικότητα». Με απλά λόγια, η συγχρονικότητα είναι ένα μη αιτιατό γεγονός στον εξωτερικό κόσμο που συμπίπτει με πράγματα που συμβαίνουν στον εσωτερικό κόσμο, όπως οι σκέψεις, τα συναισθήματα και τα όνειρά μας. Μέσω αυτής της ιδέας ο Jung προσπαθούσε να αφαιρέσει τις κατηγορίες της δεισιδαιμονίας και τη φαντασίωσης που περιβάλλουν τέτοια απρόβλεπτα και εντυπωσιακά γεγονότα και παρουσίαζε όσο καλύτερα μπορούσε ένα επιστημονικό πλαίσιο που θα παρείχε διευκρίνιση και θα επέτρεπε τη συζήτηση τέτοιων γεγονότων. Στην προσπάθειά του εμπνεύστηκε τα αρχαία κινεζικά κείμενα, ιδιαίτερα το I-Ching, το οποίο δηλώνει ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση μεταξύ του ατόμου και του σύμπαντος, ότι η εσωτερική του κατάσταση συμμετέχει στον εξωτερικό κόσμο. Όταν αυτές οι δύο καταστάσεις συνδέονται, βιώνεται ένα γεγονός συγχρονικότητας. Ένα παράδειγμα τέτοιου γεγονότος μπορεί να περιλαμβάνει την επιλογή ενός τυχαίου τηλεοπτικού προγράμματος για παρακολούθηση και την ανακάλυψη μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ότι ο κύριος χαρακτήρας βιώνει τις ίδιες…

Της Σοφίας Παπαηλιάδου Κι έρχεται που λες ένα πρωί, που αποφασίζεις να κυρήξεις «παύση πυρός». Όχι, μην τρομάζεις, δεν μιλάω για παύση ζωής. Aυτή και να θελες δεν περιμένει λεπτό. Σου μιλάω όμως για όλες εκείνες τις μικρές κι ανώφελες μάχες που βάζεις τον εαυτό σου να δώσει και σε εξαντλούν. Αφαιρούν από μέσα σου ενέργεια, διάθεση, χαμόγελο.. Άνθρωποι μικροί, φαιδροί, λίγοι, που προσπαθούν να γίνουν κάτι τραβώντας τα σκοινάκια της ζωής σου νομίζοντας πως στοχεύουν στην καρδιά σου. Και για δες το λίγο πιο καθαρά; Μήπως το κατάφεραν κάποιες στιγμές; Μήπως τους αφιέρωσες χρόνο από την ζωή σου για να ασχοληθείς μαζί τους; Χάρηκαν με το στραβοπάτημά σου; Ε και; Σε λίγο θα σηκωθείς, σε λίγο θα σταθείς όρθια, σε λίγο θα περπατήσεις, σε λίγο δεν θα μπορούν να χαμογελάσουν άλλο. Όχι γιατί θα κάνεις κάτι εσύ. Εσύ θα κάνεις το φυσιολογικό και δεν θα ασχοληθείς καν μαζί τους. Εκείνοι όμως, όταν δεν έχουν ζωή, όταν δεν έχουν κάτι άλλο να ασχοληθούν, όταν δεν έχουν νόημα στο τίποτα που είναι και στο κενό που ζουν, τι θα κάνουν; Δεν σε νοιάζει! Ούτε κι εμένα με νοιάζει. Είναι εκείνη η στροφή στη ζωή που αποφασίζεις να μην κάνεις τίποτα! Να μην αλλάξεις τίποτα, να μην ανατρέψεις τίποτα, να μην παλέψεις και να μην πολεμήσεις για τίποτα! Είναι εκείνη η στιγμή που εσύ θα κάνεις αυτό που θες και η ζωή θα μοιράσει απαντήσεις για σένα. Και ξέρεις, η ζωή έχει την τάση να τα τακτοποιεί όλα με έναν δικό της τρόπο. Σαρωτικό και απόλυτο. Κι εσύ, δεν χρειάζεται καν να τα ελέγχεις όλα, δεν χρειάζεται καν να τα έχεις όλα κάτω από την ασφυκτική πίεση της τελειότητας σου. Δεν χρειάζεται καν να προετοιμαστείς για όλα. Άλλωστε η ζωή έχει μια τάση να δοκιμάζει τα πιο ακραία της…

Όταν η Αγάπη γίνεται διαταγή, το Μίσος μπορεί να γίνει ευχαρίστηση. -Αν θες να μάθεις που είναι ο Θεός, ρώτα έναν μεθυσμένο. -Η διαφορά ανάμεσα στην Τέχνη και την Ζωή είναι πως η Τέχνη είναι πιο υποφερτή. -Καλύτερα ν' ακούω για έναν ζωντανό Αμερικανό αλήτη παρά για έναν πεθαμένο Έλληνα Θεό. -Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα απ' την αλήθεια. -Το καλοϊσορροπημένο άτομο είναι παράφρον. -Σχεδόν όλοι γεννιόμαστε μεγαλοφυΐες και πεθαίνουμε ηλίθιοι. -Συνουσία σημαίνει να κλωτσάς το θάνατο στον κώλο ενώ τραγουδάς. -Όταν θα κυβερνούν οι άνθρωποι, δεν θα χρειάζονται τις κυβερνήσεις. Μέχρι τότε θα μας πηδάνε. -Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο. -Κάθε φορά που πάω σε κηδεία νιώθω σαν να έχω φάει κόλλυβα από αέρα κοπανιστό. -Αν θες να μάθεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, φρόντισε να μπεις φυλακή. Τέλος των χαρτονιών από πουκάμισα.   * από το βιβλίο του Charles Bukowski, «Notes of a dirty old man» (1969) Henry Charles Bukowski (16 Αυγούστου 1920 — 9 Μαρτίου 1994)   «Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια… Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της…» . . .

Γεννήθηκες, έμαθες ως παιδί, ξέσπασες ως έφηβος, ωρίμασες ως ενήλικας. Και τώρα τι; Μια ζωή ανοιγμένη μπροστά σου κι εσύ κοιτάς στάσιμος, αφού δεν έμαθες ποτέ να περπατάς. Θα συρθείς με τα γόνατα, θα σκοντάψεις, θα χτυπήσεις, θα πονέσεις. Μα όταν σηκωθείς θα περπατήσεις. Για όλα διαρκώς ψάχνουμε έναν λόγο και έναν σκοπό. Κάνουμε προγράμματα, ζούμε μέσα σε κουτιά, αναπαραγόμαστε και πεθαίνουμε συνειδητοποιώντας πως ήμασταν ήδη από χρόνια νεκροί. Αυτά τα βήματα που ήταν ορισμένο να χαράξουμε τα αποποιηθήκαμε, αν είμαστε διαφορετικοί ξέρουμε πως στο τέλος του δρόμου ίσως και να πέσουμε πάνω σε αδιέξοδο. Αποφασίζουμε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε την εύκολη και χιλιοπερπατημένη διαδρομή ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοίχους. Μα τα λουλούδια; Τα δέντρα; Τα σύννεφα; Ο κόσμος. Τι έχεις να πεις για τον κόσμο; Τον κοίταξες ποτέ; Ακολούθησες ποτέ τον πιο άβατο δρόμο για να καταλήξεις στην πιο όμορφη αλήθεια; Όλα είναι διαδρομές, όλη η ζωή μας ένας δρόμος. Άλλες φορές ανοιχτός, άλλες κλειστός, άλλες μονόδρομος, μα πάντα δίνει την ελευθερία της επιλογής. Την επόμενη φορά που θα σταθείς σε κάποιο σταυροδρόμι μην προχωρήσεις σιωπηλά με το κεφάλι σκυφτό ευθεία, μα κοίτα τον μπλε ουρανό και τρέξε με φόρα σ’ αυτόν που ξεκινά με σκορπισμένα δυο τρία λουλούδια. Σ’ όποιο χώμα φυτρώνουν χρώματα είναι ποτισμένο μ’ αγάπη. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να κάνεις ένα ταξίδι που θα ‘ναι μόνο δικό σου. Εσύ να έχεις διαλέξει την πιο αγαπημένη διαδρομή, εσύ να διαλέξεις και ποιους θα πάρεις μαζί σου. Ποτέ κανείς δεν μετάνιωσε για πράγματα που έκανε αυθόρμητα μέσα απ’ την καρδιά του. Μην μπερδεύεσαι. Κι αν χαθείς κοίτα τ’ αστέρια και θα σου δείξουν τον δρόμο. Η ομορφιά του κόσμου μας χαρίστηκε απλόχερα και αναπνέουμε για να την απολαμβάνουμε και να την εκτιμάμε. Μην χάσεις όλο τον χρόνο σου επάνω σ’ αυτήν την γη ψάχνοντας την σωστή διαδρομή…

Mην πεις στην κόρη σου ότι έχασε κιλά. Ούτε ότι πήρε κιλά. Απλά μίλα της για το πώς λειτουργεί το σώμα της. Εάν πιστεύεις ότι το σώμα της είναι υπέροχο, απλά μην της το πεις. Ρώτα την αν αισθάνεται υγιής ή αν νιώθει δυνατή. Καλύτερα να επαινέσεις κάτι επάνω της που δεν έχει σχέση με το σώμα της. Ούτε να σχολιάζεις το σώμα άλλων γυναικών. Όχι. Κανένα σχόλιο. Ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Μην τολμήσεις να εκφράσεις μπροστά της το πόσο απεχθάνεσαι το σώμα σου ή να της αναλύσεις την καινούργια δίαιτά σου. Ακόμα καλύτερα… μην κάνεις δίαιτα μπροστά στην κόρη σου. Αγόρασε υγιεινές τροφές. Μαγείρεψε υγιεινά. Μην πεις: «δεν τρώω υδατάνθρακες». Η κόρη σου δεν πρέπει να σκεφτεί ότι οι υδατάνθρακες είναι κάτι κακό, γιατί όταν ντρέπεσαι για ό,τι επιλέγεις να τρως, ουσιαστικά ντρέπεσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ενθάρρυνέ την να τρέξει, για να απελευθερωθεί από το στρες. Ενθάρρυνέ την να ανέβει βουνά, για να ανακαλύψει την πνευματικότητά της στην κορυφή του κόσμου. Ενθάρρυνέ την να σκαρφαλώσει τοίχους ή να κάνει βουτιά από ψηλά, γιατί ο φόβος νικιέται μόνο με φόβο. Ενθάρρυνέ την να αγαπήσει τα αθλήματα, για να γίνει οδηγός στην ομάδα της και να αποκτήσει σιγουριά για τον εαυτό της. Εξήγησέ της πως κι όταν μεγαλώσει, θα πρέπει να παίζει στους κανόνες της ομάδας. Μην την αναγκάσεις να κάνει κάποιο άθλημα που δεν λατρεύει. Δείξε της ότι οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη τον άντρα για να μετακινήσουν ένα έπιπλο στο σπίτι. Μάθε της να μαγειρεύει. Δώσε της εκείνη τη συνταγή της μαμάς σου με τα πασχαλινά κουλουράκια με την κανέλα. Κληροδότησέ της το θαυμασμό σου για τη φύση, σε όλες της τις αποχρώσεις. Μάθε της να αγαπάει τους άλλους, αλλά πρώτα απ’όλα τον εαυτό της. Μπορεί το κορμί σου ή και το δικό…

Ο χαμένος καιρός δε χάνεται Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν Κάποιος θεός τις συμμαζεύει Ζητά πίστη για λύτρα Και μεις πληρώνουμε Όλα τελικά Επιστρέφουν σε μας Τα δάκρυα σαν εξατμίζονται δε χάνονται Η θλίψη που σκορπάμε επιζεί Κάποιος θεός τη συγκεντρώνει Ζητά δύναμη για λύτρα Και μεις πληρώνουμε Όλα τελικά Επιστρέφουν σε μας Τα όνειρα που εγκαταλείψαμε Τα λόγια που δεν είπαμε Τα απραγματοποίητα θαύματα Οι γιορτές που αναβλήθηκαν Οι αστερισμοί που αγνοήθηκαν Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν Δεν χάθηκαν Κάποιος θεός τα φροντίζει Όλα τελικά Επιστρέφουν σε μας   Γιάννης Αγγελάκας, Άτιτλο (Ο χαμένος καιρός δε χάνεται...) Από τη συλλογή Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι (1995)

Κύριε Γιανναρᾶ, ἡ πίστη, ἡ ἐκκλησία, εἶναι καλὸ πράγμα; Τί σημαίνει καλό πράγμα; Ἡ μουσική, ἡ ζωγραφική, ἡ ποίηση, ὁ ἔρωτας εἶναι καλό πράγμα; Τότε εἶναι καὶ ἡ ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ «ἐκκλησία»; Θὰ πεῖ σύναξη, συναγωγή, σῶμα κοινωνίας. Ἡ ἐκκλησία εἶναι σύναξη σὲ ἕνα δεῖπνο. Τὸ δεῖπνο λειτουργεῖ μὲ τὸν τρόπο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς τραγωδιακῆς δραματουργίας καὶ μὲ μιὰ ποίηση ἀνυπέρβλητη, μιὰ μουσικὴ ποὺ κοινωνεῖται ἀντὶ νὰ καταναλώνεται, μιὰ ζωγραφικὴ ποὺ παραπέμπει στὴν ἀμεσότητα τῆς προσωπικῆς σχέσης. Ἂν ὅλα αὐτὰ «θρησκειοποιηθοῦν», ὅπως συμβαίνει στὶς ἡμέρες μας, τότε ὅλα ἀλλοτριώνονται σὲ εὐφρόσυνες ψυχολογικὲς ἱκανοποιήσεις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας. Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖτε αἰσιοδοξία; Εἶστε βέβαιη γιὰ τὴν αἰσιοδοξία μου; Φοβᾶμαι τὶς λέξεις «αἰσιοδοξία» καὶ «ἀπαισιοδοξία», γιατὶ ἀπηχοῦν ψυχολογήματα. Ἐλπίδα; Ἐλπίδα! Αὐτὴ ἡ λέξη μοῦ ἀρέσει. Ἀντλῶ ἐλπίδα ἀπὸ τὴ σεμνὴ καὶ κρυμμένη ποιότητα ποὺ συνεχῶς ἀνακαλύπτω γύρω μου. Οἱ ἄνθρωποι συνεχίζουν νὰ ἐρωτεύονται, νὰ γράφουν ποίηση, νὰ χτίζουν φιλίες, νὰ δημιουργοῦν ὀμορφιά. Ἔστω κάποιοι ἐλάχιστοι, ἀλλὰ συνεχίζουν.   Σάββατο 10.5.2003 Συνέντευξη μὲ τὴν Ἀριὰν Λαζαρίδη στὸ περιοδικὸ «The-S-Magazine» Χρῆστος Γιανναρᾶς Ἡ λογικὴ ἀρχίζει μὲ τὸν ἔρωτα Κριτικὴ χρονογραφία ΙΚΑΡΟΣ

"Το λοιπόν, στα χρόνια που γύριζα στις Ευρώπες, φίλος παλιός και γενναίος, ο γερο-Παπότης, σαράντα χρονών έφηβος, μου διηγιότανε ότι κατά καιρούς του λέγανε τα θηλυκά στην Εσπερία πως οι έλληνες είναι οι χειρότεροι εραστές. (Ο κανόνας της εξαίρεσης πάντα ισχύει). Αφού έπαιρνα για καλά την κρυάδα μου, έλεγε, γύριζα και τις ρωτούσα: - Και ποιοι είναι οι καλύτεροι, δηλαδή; - Οι καλύτεροι εραστές είναι οι ισπανοί, οι γιουγκοσλάβοι, οι γάλλοι, ιταλοί, γερμανοί κλπ. Εσείς οι έλληνες πάτε σειρά με τους τούρκους, Κοίλη Συρία, Πετραία Αραβία, αιγύπτιοι, λιβανέζοι, Τούνεζι και Μπαρμπαριά. - Το Χριστό σας, πουτάνες, μη βρίζετε τη φυλή μου, τους έλεγα. Και χολιασμένος άγρια τους έδινα να καταλάβουν. Ξομολογιέμαι όμως ότι έπασχα. Μ' έπιανε εκείνο το έρμο το σωβινιστικό μου. Το σύμπλεγμα του κλεφτοφουκαρά. Από την άλλη όμως σα συλλογιόμουνα την εθνική μας βιτρίνα στην Ευρώπη... Εργάτες από τα Γκράβαρα, και τα Παπαμανταμαδοχώρια, που σαν έφταναν στη Γερμανία και το Βέλγιο και περνούσαν στις επιτροπές υγείας, οι γιατροί τους έβρισκαν με λερωμένους πισινούς• ξερακιανοί μεγαλοαστοί, νεόπλουτοι ντενεκεδόμυαλοι, με βλέμμα μαντάμ Σουσούς Κατακουζηνού, και το ύφος του «πάμε Γενεύη; πάμε Ζυρίχη;»• πολιτικοί και πρεσβευτάδες στα συνέδρια και στις διασκέψεις αμήχανοι, αδέξιοι, αδιάβαγοι, χατζηαβάτηδες και μακρυκωσταρέοι, παλιά γενιά κομματαρχών και καλατζήδων (Αχ! πού 'σαι, πατέρα Βενιζέλο)• στρατιωτικοί ακόλουθοι, να περπατούν στις στράσσες και στις γκάσσες με γυαλισμένη τη στολάρα και το λοφίο, και στο μάτι την έκφραση: «Αναμεριάστε, ρε, ο Μεγαλέξαντρος περνά»• νεαροί επιστήμονες, προλύτες, και υποψήφιοι διδάκτορες, που κίναγαν από το φυλάκιο της Κακαβιάς και τ' Ανάβρυτα του Κοκό, για να ξεπορθήσουν Βαστίλλη και Σορβόνη. Κι απέ να γυρίσουνε στην Ελλάδα, για να το παίξουνε μεγαλόσχημοι προφεσσόροι, με τα κεφάλια τους άλαλα και ξερά. Γράσωνες τραγομάσχαλοι, και χοιροτρόφοι μουνουχάροι με στάμπα Μαρκαντώνη. Το είπαμε. Καθώς συλλογιόμουνα, λοιπόν, ετούτα τα εθνικά μας εκθέματα στην Ευρώπη, περιεντυμένα με…

Η εργασία και η ανία Σήμερα, με το να ζητάμε μια εργασία με σκοπό να κερδίσουμε χρήματα, είναι μια κοινή φροντίδα για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε μια πολιτισμένη χώρα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η εργασία είναι ένα μέσο, κι έχει σταματήσει πια να είναι αυτοσκοπός, γι’ αυτό και δεν είναι πολύ δύσκολοι στο θέμα εκλογής της εργασίας τους, φτάνει αυτή να τους εξασφαλίζει ικανοποιητικά κέρδη. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που προτιμούν να πεθάνουν παρά να εργαστούν χωρίς χαρά. Άνθρωποι δύσκολοι, που δεν αρκούνται στα λίγα και που τα πολλά κέρδη δεν τους ικανοποιούν, όσο δεν θεωρούν την ίδια εργασία σαν το ανώτερο κέρδος. Ένα μέρος της σπάνιας αυτής κατηγορίας είναι οι διάφοροι καλλιτέχνες και στοχαστές. Αλλά τέτοιοι είναι κι εκείνοι οι αργόσχολοι που περνούν τη ζωή τους κυνηγώντας ή κάνοντας ταξίδια και που ασχολούνται με τον έρωτα ή με άλλες περιπέτειες. Όλοι τους ψάχνουν την εργασία και τον κόπο, αλλά μονάχα μέχρι το σημείο εκείνο που η εργασία και ο κόπος μπορούν να συνδέονται με την ηδονή, και, αν είναι ανάγκη, ας είναι και η σκληρότερη εργασία και ο χειρότερος κόπος. Όταν όμως βγουν από εκεί, τότε εκδηλώνουν αποφασιστική τεμπελιά, έστω κι αν η τεμπελιά αυτή τους οδηγεί στην καταστροφή, την ατίμωση, κι ακόμα έστω κι αν κινδυνεύουν να αρρωστήσουν ή και να πεθάνουν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται τόσο την ανία, όσο φοβούνται την άχαρη εργασία. Και μάλιστα, πρέπει να νοιώθουν μεγάλη πλήξη για να πετύχει η δουλειά τους. Ενώ, για τον στοχαστή και το εφευρετικό πνεύμα, πλήξη είναι εκείνη η «επίπεδη ηρεμία» της ψυχής, εκείνη η «επίπεδη ηρεμία» που αισθανόμαστε πριν από κάθε ευχάριστο ταξίδι και που πρέπει να ανεχθεί αυτή την ηρεμία, ο άνθρωπος, και να περιμένει τα αποτελέσματά της μέσα του. Εδώ είναι το δύσκολο. Αυτό ακριβώς δεν είναι σε θέση…