ψυχολογια

Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου.. Εμπνέουν τη φαντασία μου. Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα.. Μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας. Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα.. Μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν.. Προκαλούν το θάρρος μου. Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς.. Μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας . Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση.. Έχει γίνει σαφής η θέση μου. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει.. Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου.. Μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει.. Με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο. Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβλήματα.. Μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω. Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος.. Μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι. Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου.. Μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν. Το πιο σημαντικό… Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όπως κι εγώ. Σας ευχαριστώ. Paulo Coelho – Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός  Πηγή

Αυτός ο κόσμος είναι τρομακτικός. Όπου και αν κοιτάξω, οι άνθρωποι συνεχώς τρέχουν προς κάπου. Είναι λες και ζούμε σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο και κανείς από εμάς δεν ξέρει προς τα πού είναι η έξοδος. Με κάποιον τρόπο, πάντα είμαστε απασχολημένοι, να προλάβουμε το λεωφορείο, να αρπάξουμε την ευκαιρία, να τελειώσουμε τα πάντα στην ώρα τους, να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας, να δούμε τους φίλους μας, και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Και ενώ δουλεύουμε σκληρά για να δημιουργήσουμε το δικό μας μονοπάτι στην ζωή και να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας, συχνά ξεχνάμε τι είναι καλό για μας. Συνηθίζουμε τόσο την καθημερινή ρουτίνα που ξεχνάμε να είμαστε καλοί με τον εαυτό μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι έχουμε την δύναμη να κάνουμε πραγματικότητα ό, τι έχουμε στο μυαλό μας και εστιάζουμε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας. Το έχω ζήσει αυτό. Ήμουν εκεί για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μου. Γιατί; Ο παλιός μου εαυτός πιθανώς θα έλεγε λόγω της ευγενικής μου καρδιάς και της επιθυμίας μου να βοηθήσω τους άλλους, αλλά ο νέος εαυτός μου θα έλεγε πως φερόμουν ανόητα. Και θα είχε δίκιο. Γιατί; Επειδή η ζωή είναι μικρή. Και επειδή το να είσαι ευγενικός με τον εαυτό σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνεις για να διατηρήσεις την ευημερία σου και να βρεις την ευτυχία. Να το θυμάσαι αυτό. Παρακάτω βρίσκονται 5 τρόποι για να ολοκληρώσεις την αγάπη προς τον εαυτό σου. Κάνε πράγματα που καλλιεργούν την ψυχή σου Ξέρω πως δεν είναι καλό να αρνείσαι να βγεις με τους φίλους σου όταν σε καλούν ένα βράδυ έξω. Αλλά, αν δεν έχεις όρεξη να βγεις, τότε μην το κάνεις. Αν το μόνο που θες να κάνεις είναι να μείνεις σπίτι και να δεις λίγο τηλεόραση, αυτό πρέπει να κάνεις.…

Πάντα είμαστε ακριβείς, στην ώρα μας, εκεί που θέλουμε να είμαστε. Τα πάντα αλλάζουν όταν αρχίζουμε να το γνωρίζουμε αυτό και να το βιώνουμε σε πραγματικό χρόνο. Είναι αναγκαίο να κάνουμε κύκλους, ενόσω συσσωρεύουμε τη δύναμή μας, ενόσω αποκτούμε επίγνωση, τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε, ενόσω μαθαίνουμε βιωματικά. Ο φόβος μας δείχνει. Κάποτε θα οριστεί ως «θετικό» συναίσθημα, προτού αφαιρέσουμε όλες τις κατατάξεις. Τίποτα δεν συμβαίνει εναντίον μας ή παρά τη θέλησή μας, παρά μόνο το επίπεδο της αντίληψής μας ορίζει την πραγματικότητα. Η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι η διαφορά της ασυνείδητης από τη συνειδητή δημιουργία, που αλλάζει, μεταμορφώνει, θεραπεύει, επαναφέρει τα πάντα σε απόλυτη αρμονία/ισορροπία. Όλα είναι ευκαιρίες, που αποκαλύπτονται μόνο εφόσον είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να «βουτάμε» σε «κατώτερα», περιοριστικά επίπεδα της πραγματικότητας, από ανώτερα πεδία αντίληψης, αποκαλύπτοντας την πλάνη μα και τη χρησιμότητά τους. Η πρόκληση παραμένει ατομική, όσες θεωρίες κι αν αναπτύξουμε, όσες αναλύσεις κι αν εφεύρουμε. Τα πάντα συνδέονται, συνθέτονται και αποκαλύπτονται, μόνο ανυψώνοντας τη δική μας συνειδητότητα, σε επίπεδα που ξεπερνούν το χρόνο και το χώρο, όπου όλα τα επιμέρους, όλες οι θρησκείες, τα λόγια σοφών, οι επιστήμες και οι ξεχωριστοί τομείς της ζωής μας ενώνονται σε ένα απερίγραπτα όμορφο, ουσιαστικό «μοτίβο» αλήθειας, που δεν χρειάζεται πλέον επιμέρους εξηγήσεις, δεν αλλοιώνεται με κανένα εκφοβισμό, βίαιη κατήχηση ή λεκτική ανάλυση. Αυτή τη μαγική στιγμή, ηλεκτρίζεσαι, πάλλεσαι, ανανεώνεσαι και συνδέεσαι. Όπου το «Εγώ», το «εμένα», το «δικό μου» και κάποιος «ανώτερος Εαυτός» ή “θεός”, έξω από σένα, παύουν να υπάρχουν ως ξεχωριστές οντότητες/ιδέες στο κεφάλι σου, στο Είναι σου. Τότε κατανοείς τη δύναμή σου, και ταυτόχρονα την ευθύνη να τη διαχειριστείς. Τότε αισθάνεσαι το «βάρος» της γνώσης, που προηγουμένως μόνο υποπτευόσουν, μόνο ερωτοτροπούσες μαζί της και ταυτόχρονα αντιλαμβάνεσαι όλη την ανθρωπότητα, όλη τη δημιουργία, μέσα σου. Και πάλι θα επιστρέψεις, στους κύκλους που…

Άνθρωποι, παράξενα όντα. Υπεκφυγές. Συναισθήματα που κρύβονται πίσω από ένα δάχτυλο, μόνο και μόνο για να μη πληγωθεί ο εγωισμός και η εικόνα που έχεις πλάσει για τον εαυτού σου. Άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι. Κάτι που στην ουσία δε ξεφεύγουν ποτέ. Κάνουν κύκλους γύρω τους σαν να είναι κλεισμένοι μέσα σε μια γυάλα. Σαν μέλισσες κλεισμένες μέσα σε ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι που χτυπάνε στα τοιχώματα νομίζοντας πως θα βρούν διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει. Ώσπου τελειώνει το οξυγόνο μαζί με τις αντοχές και πέφτουν νεκρές. Ένας φαύλος κύκλος από καταπατημένα συναισθήματα. Πόνος, θυμός, αγανάκτηση και όλα αυτά δικά τους, μόνο δικά τους. Όσο και αν προσπαθούν γυρνούν πίσω… Μα φοβούνται, αλήθεια φοβούνται και ξαναπομακρύνονται.  Ετσι, νομίζοντας πως έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν απλά αποφεύγουν την όλη διαδικασία.Όμως ο πόθος του ανεκπλήρωτου δε φεύγει χωρίς να εκπληρωθεί, καραδοκεί στην επόμενη γωνία. Βαθιά μέσα τους όλοι το ξέρουν, απλά προσπαθούν μήπως καταφέρουν να γίνει ένα κλικ και να εξαφανιστεί το συναίσθημα. Κοίταξε να δεις που όσο πιο πολύ το αποφεύγεις τόσο πιο πολύ θες να το ζήσεις. Μη παρατείνεις την ολοκλήρωση του κύκλου χάνοντας χρόνο, ρίσκαρε και ΖΗΣΤΟ. Όταν ξεκινάει το αίσθημα του πόθου, της ανάγκης για κάτι, της επιτευξης ενός στόχου, οτιδήποτε και αν είναι αυτό (πρόσωπο, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο κοκ) το μυαλό δημιουργεί την αίσθηση πως είναι ανάγκη και να επιτευχθεί ο εκάστοτε στόχος. Η μη επίτευξη λοιπόν αυτού του στόχου επιφέρει αισθήματα μη επιτυχίας και συνεπώς ανικανότητας • θεωρείς πως πλέον δε θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου όλα τελείωσαν. Αυτό φυσικά είναι ξεκάθαρα ψευδαίσθηση και οφείλεται στις προσδοκίες που δημιούργησες κατά την διαδικασία της επίτευξης του στόχου. Δίχως λοιπόν να έχεις καν μπεί στο ταξίδι όπου θα ξεκινούσε να διαδραματίζεται ο υποφαινόμενος στόχος, εσύ στο κεφάλι σου ξεκινάς και δημιουργείς προσδοκίες. Τι προσδοκίες; Θα σου…

«Μέσα από τον πόνο που βιώνουμε, που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε τέσσερα όπως είναι μεθαύριο, είτε δεκατέσσερα, ως που να πεθάνουμε, προσπαθούμε όσο μπορούμε να δώσουμε κάτι σ’ αυτή την κοινωνία. Να δώσουμε κάτι στα παιδιά μας, να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο, ένα ασφαλέστερο περιβάλλον. Αυτό σημαίνουν για μας οι σημερινές δράσεις στη μνήμη της Ελένης μας…». Με τις φράσεις αυτές, ο Γιάννης Τοπαλούδης, πατέρας της Ελένης, της 21χρονης φοιτήτριας, η δολοφονία της οποίας στη Ρόδο πριν τέσσερα χρόνια, στις 28 Νοεμβρίου 2018, συγκλόνισε την κοινωνία, εξηγεί τι σημαίνουν για την οικογένειά του οι δράσεις στη μνήμη της κόρης του, που πραγματοποιήθηκαν χθες στο Διδυμότειχο με απόφαση της δημοτικής Αρχής. Μία οδός, ένα μνημείο που φέρουν το όνομα της Ελένης και μία ενημερωτική για την έμφυλη βία εκδήλωση με τη συμμετοχή μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι δράσεις που σύμφωνα με τον κ. Τοπαλούδη στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας. Με απαράμιλλη δύναμη ψυχής, ευχαριστώντας τον Δήμο Διδυμοτείχου και ιδιαίτερα τον δήμαρχο Ρωμύλο Χατζηγιάννογλου καθώς και τον προκάτοχό του Παρασκευά Πατσουρίδη ο κ. Τοπαλούδης διευκρινίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι δεν πρόκειται για ένα μνημείο μνημοσύνου αλλά ελπίδας για τα παιδιά. «Θέλαμε ως οικογένεια να συμμετάσχουν σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της περιοχής μας, τα οποία να έχουν κάποια ενημέρωση από ειδικούς επιστήμονες, από φορείς του Έβρου αλλά και τα ίδια να κάνουν κάποιες βιωματικές δράσεις. Αυτά είναι η ελπίδα του τόπου και εύχομαι αυτή η αυριανή γενιά να αποτελέσει κάτι καλύτερο, να δημιουργήσει ένα ασφαλέστερο περιβάλλον. Προσπαθούμε να δώσουμε κάτι στα παιδιά μας και θα είμαστε εδώ παρόντες όπως και πολλοί άλλοι από την ελληνική κοινωνία, αρκεί και οι εκάστοτε κυβερνώντες να έχουν τη διάθεση να ακούσουν και να πράξουν αναλόγως», αναφέρει χαρακτηριστικά. Δηλώνει ότι τόσο για την οικογένειά του όσο και για όλες τις οικογένειες που βίωσαν αντίστοιχη…

Το ψέμα δηλώνει ανακρίβεια. Τα ψέματα φανερώνουν εξαπάτηση. Τι μορφή θα μπορούσαν να είχαν όμως; Υπάρχουν υποκατηγορίες για να τα διαχωρίζουμε σε μικρά ή μεγάλα; Μήπως να τους δώσουμε χρωματικές αποχρώσεις, να τα κάνουμε μαύρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε; Ό,τι κι αν κάνεις για να καμουφλάρεις ένα ψέμα, στην περίπτωση που τ’ ακούσεις έρχεσαι σε δίλημμα: Το συγχωρείς ή όχι; Τίποτα χειρότερο απ’ το ψέμα και βασικά τίποτα χειρότερο απ’ το να σου λένε ψέματα ενώ γνωρίζεις ήδη την αλήθεια. Όσο ιδανικά και χαριτωμένα κι αν σου τα παρουσιάσουν, αν πέσει στην αντίληψή σου ότι αυτά που ακούς δεν ισχύουν, πίστεψέ με, έχουν την ίδια ισχύ και προκαλούν το ίδιο αποτέλεσμα. Για αρχή, σ’ εκνευρίζουν κι έπειτα χτυπούν στο ευαίσθητο κομμάτι της εμπιστοσύνης. Είναι λες και κόβουν τη φλέβα της σιγουριάς ακαριαία, πληγώνεσαι συναισθηματικά γιατί βλέπεις πως ο άνθρωπος αυτός δεν αντιπροσωπεύει εκείνο που φανταζόσουν, ενώ στο τέλος σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι τρόπους προστασίας, έτσι ώστε να μην την ξαναπατήσεις την επόμενη φορά. Όταν ένα ψέμα σκάει, κάνει θόρυβο και σου έρχεται ουρανοκατέβατο. Κι ενώ τυχαίνει να γνωρίζεις την αλήθεια που κρύβεται πίσω απ’ αυτό, ο συνομιλητής σου συνεχίζει να ψεύδεται κι εκεί είναι που η απογοήτευσή σου εκτοξεύεται στα ύψη. Βλέποντάς τον να παίζει τον ρόλο του τόσο άψογα, λες από μέσα σου πως είναι έτοιμος να παίξει απευθείας ως ηθοποιός σε καμιά φτηνή κι αστεία σαπουνόπερα. Κάποιοι, βέβαια, απολαμβάνουν το ψέμα σαν το αγαπημένο τους γλυκό που τελικά εθίζονται σε αυτό κι ούτε θέλουν να το στερηθούν. Αν κάνουν την αρχή λέγοντας ένα ψέμα θα συνεχίσουν να ρίχνουν και τα υπόλοιπα βροχή. Είναι που το ένα ποτέ δε μοιάζει αρκετό κι αν με αυτή τους τη συμπεριφορά γίνονται παθολογικοί ψεύτες είναι επειδή στην ουσία το ψέμα τους έχει γίνει συνήθεια και τρόπος ζωής. Έμαθαν να λένε…

Υπάρχουν μέρες, εβδομάδες, κάποιες φορές και μήνες ολόκληροι, που νομίζεις πως το πιο σωτήριο πράγμα είναι να οριζοντιωθείς, μπας και σταματήσουν οι αναποδιές. Κάνεις ευχέλαια, ξεματιάζεσαι, αρχίζεις διαλογισμό, μα μάταια. Αναρωτιέσαι ποιανού κατάρα σʾ έπιασε και μόνο σε ανοιχτό τάφο δεν έχεις πέσει ακόμη. Αποφασίζεις ότι η μόνη λύση είναι να κλειστείς σπίτι σου και χαλάει το πλυντήριο, το πιστολάκι και πέφτει το ρεύμα. Karma is a bitch. Χώνεσαι στο κρεβάτι σα βρεγμένη γάτα και ψιθυρίζεις «ξορκισμένα στο απήγανο». Μα για στάσου! Έχεις σκεφτεί ότι ίσως εσύ είσαι αυτός που σαμποτάρει τον εαυτό του; Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε την τάση να απογοητευόμαστε αμέσως μόλις κάτι μας πάει στραβά. Κάπως έτσι, γινόμαστε μαγνήτες με πόλο έλξης την αρνητική ενέργεια και την κακοτυχία. Εμείς, λοιπόν, το προκαλούμε και στο χέρι μας βρίσκεται η δύναμη να το φτιάξουμε. Άλλωστε ευστόχως λέγεται πως είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε. Σίγουρα είναι αρκετά δύσκολο, όταν έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αλλά αν προσπαθήσεις να βρεις έστω ένα θετικό στοιχείο μέσα στη γκαντεμιά που σε βαράει αλύπητα, θα ανακαλύψεις ότι δεν είναι όλα μαύρα. Always look on the bright side of life τραγουδούν οι Monty Python και διόλου άδικο δεν έχουν. Τη μιζέρια ουδείς αγάπησε και σε κανένα δεν επέφερε θετικά αποτελέσματα. Εκτός αυτού, κανείς δε θέλει στην παρέα του έναν άνθρωπο μου μιρλιάζει συνεχώς γιατί τον αδικεί η ζωή. Πώς όμως θα επιτύχεις αρμονία στη ζωή σου παρά τις αναποδιές; Αρχικά, πάψε να θυματοποιείσαι. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω που περνάνε πιο δύσκολα από εσένα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Μη γίνεσαι απαισιόδοξος και μη σκέφτεσαι πάντα τα ενδεχόμενα αποτυχίας. Εντάξει, προφανώς υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα, αλλά αν αρχίσεις να έλκεις θετικά συναισθήματα η πιθανότητα μειώνεται σημαντικά,…

Αν Δεν Έχεις Ένα ΣΚΟΠΟ Για Τον Οποίο Να Είσαι Πρόθυμος Και Να Πεθάνεις, Δεν Αξίζει Να Ζεις. Αφετηρία Της Επίτευξης Κάθε Στόχου Είναι Ένα Δυνατό ‘Όνειρο. Ο ίδιος ο Στόχος είναι ένα ‘Όνειρο’. Κάθε φορά που σκέφτεσαι νοερά τον Στόχο σου, επικεντρωμένα και με αποστασιοποίηση ο εγκέφαλος σου δεν καταλαβαίνει την διαφορά ανάμεσα στο αν ο Στόχος είναι υπαρκτός στο Φυσικό Σύμπαν η όχι. Αν θέλεις πραγματικά να πετύχεις και να υλοποιήσεις κάθε Στόχο σου, χρειάζεται να ξεκινήσεις από τον Νου σου. Από κει και πέρα είναι θέμα εστίασης, χρόνου και δράσης η υλοποίηση του. Ακόμη από αυτή την θεωρία προκύπτει πως δεν μπορείς να κατηγορείς τους άλλους για οτιδήποτε στο – παρελθόν, παρόν και μέλλον- ούτε μπορείς να βρίσκεις δικαιολογίες και προσχήματα για την συμπεριφορά και τα αποτελέσματα της ζωής σου, των χρημάτων, των σχέσεων, των στόχων σου.. Αυτό που παίζεται μέσα στο Νου σου, αυτό βλέπεις γύρω σου, αυτό ζεις. Όπως Έξω Έτσι Μέσα, Όπως Πάνω Έτσι Κάτω. Θέλεις πιο πολλούς πελάτες; Πιο πολλά χρήματα, Καλύτερη δουλειά; Οι σχέσεις σου δεν σε ικανοποιούν; Περισσότερες ευκαιρίες; Ή ζωή σου είναι στάσιμη; Έχεις απογοητευτεί; … Ξέρεις γιατί δεν τα έχεις όλα ακόμη; Ποιός είναι ο ένοχος για όλες τις αναποδιές σου; Υπάρχουν αναποδιές; Σταμάτα για λίγο να κοιτάς ‘εκεί έξω’ και άρχισε να κοιτάς ‘εδώ μέσα’, εδώ βρίσκεται ο κατεργάρης. Ο Νους, ο δικός σου κατά δικός σου Νους. Όμως μην νομίσεις πως είναι κάποιος κακός εχθρός που σου βάζει συνεχώς τρικλοποδιές, όχι δεν είναι. Απλά, έτσι ξέρει έτσι κάνει. Τι είναι και τι κάνει ο Νους σου ξέρεις; Τις δυνατότητες του και πως θα ωφεληθείς εσύ από αυτές; Για να δούμε… Ο Νους δίνει την ειδική γνώση, τις ειδικές προϋποθέσεις, το ειδικό πλαίσιο, στα μάτια για να δουν. Ο Νους δημιουργεί το Σύμπαν και κατόπιν…

Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα. Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους. Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του. Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του: «Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής.» Πηγή: filoftero

Η δυστυχία είναι σαν μια μολυσματική ασθένεια και εξαπλώνεται γρηγορότερα απ’ ότι η αρρώστια… Η ενέργειά της πυροδοτεί με φόβο και αρνητικότητα τα «πάντα» και μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε της επιτρέψει να τον πλησιάσει. Γι΄ αυτό κάθε φορά που παραδίνεσαι στη δυστυχία χρειάζεται να ξέρεις ότι δεν “μολύνει”μόνο την ύπαρξη σου ολόκληρη αλλά κι όλους όσους είναι γύρω σου… Και αφού ¨τα πάντα είναι ένα¨ η μόλυνση της προχωρά ακόμα πιο πέρα, μολύνοντας τη συλλογική ανθρώπινη ψυχή, στην οποία ανήκουμε όλοι… Μην παραδίνεσαι λοιπόν αμάχητη σε αυτήν… Βρες το τρόπο και το χρόνο μέσα στην ημέρα σου, ακόμα κι αν σε περιτριγυρίζουν δυσκολίες να ξεφύγεις από την μέγγενη της… Κλείσε τα μάτια και ανάσανε βαθιά… συνειδητά… ξέροντας ότι αυτή η δυσκολία δεν μπορεί να σε αποδυναμώσει… Ανάσανε βαθιά… συνειδητά… Γέμιζε ζωή με την κάθε σου ανάσα ξέροντας ότι κι αυτό θα περάσει… κι εσύ, θα βγεις μέσα από αυτή την εμπειρία πιο δυνατός… πιο ολοκληρωμένος… πιο κοντά σε Σένα… Ανάσανε βαθιά… συνειδητά… πιστεύοντας ότι αξίζεις τα καλύτερα και κάλεσέ τα να έρθουν στη ζωή σου… Δέσποινα Παλαμάρη