ψυχολογια

Γράφει η Ψυχοθεραπεύτρια Χριστίνα Βλαχοπούλου BSc, Msc Η πραγματική συμφιλίωση με το τέλος της ύπαρξης δεν έχει να κάνει με την ιδέα του θανάτου αλλά με την αποδοχή και την κατανόηση της ζωής. Καθε λεπτό αμέτρητοι άνθρωποι φεύγουν απο την ζωή. Γνωρίζουμε οτι είναι ένα οριστικό και αμετάκλητο γεγονός. Αναμφισβήτητα, η απώλεια συγκλονίζει και αγγίζει περισσότερο όταν φεύγει ενας δικός μας άνθρωπος. Ομως ακομα και η ειδηση ενός  επώνυμου η  άγνωστου νέου ανθρώπου που έφυγε απο την ζωή πρόωρα και τραγικά μας ταρακουνά και μας θλίβει. Αναζητούμε λεπτομέρειες. Μιλάμε και διαβάζουμε μέρες γι αυτό. Ταυτιζόμαστε. Ο θάνατος μας εξομοιώνει όλους. Δεν κάνει διακρίσεις,  δεν εξαγοράζεται. Δεν συγκινείται απο νειάτα, ταλέντο, χαρακτήρα, ομορφιά , πλούτη και κοινωνική τάξη. Οταν αποφασίσει να σε επισκεφτεί, ξέρει ανά πάσα στιγμή που θα σε βρεί. Η ζωή όσο γενναιόδωρη και γλυκειά μπορεί να γίνει, άλλο τόσο ανατρεπτική, ανασφαλής και εύθραυστη είναι. Οσο οργανωμένος και αν είσαι, οσο δυνατός και αν νιώθεις, δεν ξέρεις ποτέ τι σχέδια έχει το αύριο για σένα. Ασχετα αν έχουμε την ψευδαίσθηση οτι θα ζησουμε για παντα και οτι ο θανατος αφορα μονο τους αλλους – κανείς δεν γνωρίζει πόσο χρόνο έχει. Πως διαχειρίζομαστε την θνησιμότητα μας όταν την συνειδητοποιήσουμε ; Η λυση δεν βρισκεται στο να σαμποτάρουμε την ζωή νιώθοντας τρόμο και ματαιότητα ούτε να εστιάζουμε στο τέλος.. Ο θανατος “νικιέται” με την αγάπη . Εστιάζοντας στην ζωή. Τιμώντας την . Αντιμετωπίζοντας την σαν θαύμα, δώρο, ευκαιρία. Να κάνουμε τις στιγμές να μετράνε. Να μην αναβάλλουμε. Να μην μετανιώνουμε για όσα δεν είπαμε και δεν κάναμε. Να βρούμε χρόνο για τα σημαντικά. Να αξιοποιησουμε τα χαρισματα μας και να παλέψουμε για τα όνειρα μας. Να εξερευενήσουμε , να εξελιχθούμε, να ρισκάρουμε. Να προσφέρουμε. Οσο ζούμε έχουμε παράταση χρόνου για να αλλάξουμε, να δράσουμε και να απολαύσουμε. Να μη ξεχνάμε οτι…

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας των Melody Beattie, Terence Gorski. και Robert Burney Αληθινή αγάπη: κύρια προτεραιότητα είναι η εξέλιξη του εαυτού σας. Τοξική αγάπη: υπάρχει εμμονή με τη σχέση. Αληθινή Αγάπη: υπάρχει χώρος για ανάπτυξη και επέκταση αλλά και επιθυμία για τους άλλους να αναπτυχθούν εξίσου. Τοξική αγάπη: αίσθημα ασφάλειας και άνεσης μόνο στην ομοιότητα. Η ανάγκη θεωρείται απόδειξη αγάπης – στην πραγματικότητα ίσως είναι φόβος, ανασφάλεια, μοναξιά. Αληθινή Αγάπη: υπάρχουν ξεχωριστά ενδιαφέροντα και φίλοι ενώ ταυτόχρονα διατηρείτε τις υπόλοιπες σημαντικές σχέσεις στη ζωή σας. Τοξική αγάπη: απόλυτη εμπλοκή στα πάντα, περιορισμένη κοινωνική ζωή, παραμέληση παλιών φίλων κι ενδιαφερόντων. Αληθινή αγάπη: ενθάρρυνση της εξέλιξης του άλλου κι αίσθημα ασφάλειας που οφείλεται στη δική σας αξία. Τοξική αγάπη: ενασχόληση με τη συμπεριφορά του άλλου και φόβος πιθανών αλλαγών του. Αληθινή αγάπη: ύπαρξη αρμόζουσας εμπιστοσύνης (εμπιστοσύνη στον/στην σύντροφο όσον αφορά τη συμπεριφορά του/της). Τοξική αγάπη: αισθήματα ζήλειας, κτητικότητας, ανταγωνισμού, ανάγκη προστασίας των «κεκτημένων». Αληθινή αγάπη: συμβιβασμός, διαπραγμάτευση ή ηγετική συμπεριφορά εκ περιτροπής κι επίλυση των προβλημάτων από κοινού. Τοξική αγάπη: προσπάθειες για απόκτηση του ελέγχου, κατηγορίες, παθητική ή επιθετική χειραγώγηση. Αληθινή αγάπη: αποδοχή της ατομικότητας του άλλου. Τοξική αγάπη: προσπάθεια αλλαγής του άλλου σύμφωνα με τα δικά σας πρότυπα. Αληθινή αγάπη: μέσα στη σχέση ασχολείστε με όλες τις πτυχές της πραγματικότητας. Τοξική αγάπη: η σχέση βασίζεται στην ψευδαίσθηση και την αποφυγή των δυσάρεστων καταστάσεων. Αληθινή αγάπη: οι δύο σύντροφοι φροντίζουν τον εαυτό τους και η συναισθηματική τους κατάσταση δεν εξαρτάται από τη διάθεση του άλλου. Τοξική αγάπη: υπάρχουν προσδοκίες ότι ο ένας σύντροφος θα φροντίσει και θα «σώσει» τον άλλο. Αληθινή Αγάπη: αποστασιοποιημένη αγάπη (υγιές ενδιαφέρον για τον/την σύντροφο διατηρώντας τα όρια της ελευθερίας του/της.) Τοξική αγάπη: εμμονή με τα προβλήματα και τα συναισθήματα του άλλου. Αληθινή Αγάπη: το σεξ είναι ελεύθερη επιλογή που αναπτύσσεται μέσω της φροντίδας και της φιλίας. Τοξική αγάπη: υπάρχει πίεση γύρω από το σεξ που οφείλεται στον φόβο, την ανασφάλεια και την ανάγκη…

Το ταξίδι είναι υπέροχο γιατί μας βοηθάει να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και μας υποδεικνύει την ομορφιά της ανακάλυψης. Και φυσικά το ταξίδι είναι υπέροχο όταν έχουμε την κατάλληλη παρέα. Όμως, οι άνθρωποι που έχουν τολμήσει να ταξιδέψουν μόνοι τους μια φορά, το επαναλαμβάνουν συνέχεια. Και ο λόγος είναι ότι το μοναχικό ταξίδι είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία την οποία δεν μπορεί κανείς εύκολα να την κατανοήσει αν δεν τη βιώσει. Μαθαίνετε περισσότερα για τον εαυτό σας Βγαίνετε στο δρόμο μόνοι σας και έρχεστε αντιμέτωποι με χιλιάδες αποφάσεις που πρέπει να πάρετε και με τους φόβους σας. Αυτή η διαδικασία θα σας οδηγήσει στο να ανακαλύψετε ικανότητες και στοιχεία του χαρακτήρα σας που ποτέ δεν γνωρίζατε πιο πριν. Η περιπέτεια του ταξιδιού σας εκθέτει σε μοναδικές εμπειρίες ζωής που θα αποκαλύψουν πρωτόγνωρα κομμάτια του εαυτού σας. Όταν είμαστε μόνοι, κατανοούμε τη σημασία του να ακούμε την καρδιά και τη διαίσθησή μας. Κι αυτή η διαδικασία βελτιώνει την επικοινωνία με τον εσωτερικό μας εαυτό. Εξάλλου, δεν είναι λίγοι αυτοί που ταξίδεψαν και ανακάλυψαν τον πραγματικό σκοπό της ζωής τους. Θα δώσει ώθηση στην αυτοπεποίθησή σας Το μοναχικό ταξίδι θα σας βοηθήσει να επαναπροσδιορίσετε τα όρια και τις ικανότητές σας και θα ανακαλύψετε τη δύναμή σας όταν θα κληθείτε να ξεπεράσετε διάφορες δυσκολίες που θα προκύψουν. Όταν θα τις έχετε ξεπεράσει, θα νιώσετε ότι μπορείτε να καταφέρετε σχεδόν τα πάντα. Το μοναχικό ταξίδι είναι πιο οικονομικό Όταν ταξιδεύετε μόνοι, είναι πιο εύκολο να ορίσετε τον προϋπολογισμό που θέλετε για το ταξίδι. Αποφασίζετε μόνοι σας που, πότε και τι θα φάτε. Και έτσι μπορείτε να κάνετε οικονομία και να ξοδέψετε τα χρήματά σας για να επισκεφθείτε κάποια άλλη πόλη ή κάποιο άλλο μέρος. Θα σας βοηθήσει να βγείτε έξω από τη ζώνη ασφαλείας σας Η εμπειρία θα σας δείξει πως…

Ακολουθεί ένα πολύ όμορφο απόσπασμα από τον αγαπημένο Χόρχε Μπουκάι Αν νιώσω θλίψη θα τραγουδήσω… Αν νιώσω λύπη θα γελάσω… Αν νιώσω άρρωστος θα διπλασιάσω την προσπάθεια μου… Αν νιώσω φόβο θα προχωρήσω δυναμικά μπροστά… Αν νιώσω υποδεέστερος θα φορέσω καινούργια ρούχα… Αν νιώσω αβεβαιότητα θα υψώσω τη φωνή μου… Αν νιώσω φτωχός θα σκεφτώ την ευημερία που έρχεται… Αν νιώσω ελλιπής θα θυμηθώ παλιές μου επιτυχίες… Αν νιώσω ασήμαντος θα θυμηθώ τους στόχους μου… Όταν θα χαίρομαι με τις μέρες της επιτυχίας μου… θα θυμάμαι και τις μέρες ντροπής μου. Όταν θα νιώθω γεμάτος δύναμη… θα προσπαθώ να σταματήσω τον άνεμο.. Όταν θα έχω πολλά πλούτη… θα θυμάμαι τα στόματα που πεινούν.. Όταν θα νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια… θυμάμαι τις στιγμές αδυναμίας μου.. Όταν θα αισθάνομαι ότι τα χαρίσματά μου δεν βρίσκουν ταίρι… θα κοιτάζω τα άστρα! mikreskathimerinesstories enallaktikidrasi.com

Η συγχώρεση από πολλούς θεωρείται η λύτρωση από ένα βάρος: αυτό που κουβαλάει εκείνος που προδόθηκε από κάποιο πρόσωπο σημαντικό, αυτός που εξαπατήθηκε, που αδικήθηκε, που εγκαταλείφθηκε. Πολλές φορές επιλέγουμε τη συγχώρεση για κοινωνικούς λόγους, επειδή “έτσι πρέπει”. Φοράμε τη μάσκα του “δεν πειράζει, φτάνει ο άλλος να είναι καλά”. Έτσι όμως παραλείπουμε την υγιή διαδικασία της “ανάρρωσης” από το τραύμα μας. Προσπερνάμε όλα τα στάδια των συναισθηματικών αντιδράσεων που μας είναι επιτρεπτό να έχουμε και δεν εκφράζουμε ποτέ το θυμό μας, παρά τον κλειδώνουμε κάπου βαθιά μέσα μας. Κι όμως, είναι φυσιολογικό να θυμώσουμε, να μισήσουμε, να απογοητευτούμε από κάποιον, και μας επιτρέπεται να εκφράσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα με έναν υγιή τρόπο. Έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεσή μας να επεξεργαστούμε την απώλεια, να βιώσουμε τη θλίψη, να ζήσουμε με το τραύμα μας. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την εκδίκηση. Είναι απλά η αποδοχή, και όχι η καταπίεση, μίας αληθινής και επίπονης συναισθηματικής διεργασίας. Δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο πρέπει να περάσει κανείς από όλα τα στάδια της θλίψης, της οργής και να καταλήξει στη συγχώρεση. Φίλοι, συγγενείς, ή ακόμα και κάποιος σύμβουλος μπορεί να μας στηρίξει καθόλη αυτή τη διαδικασία. Αν κάποιος βιαστεί να “κλείσει την υπόθεση” πηγαίνοντας κατευθείαν στη συγχώρεση, τότε είναι πιθανό να καταπιέσει τα αληθινά του συναισθήματα ή να αρνηθεί την ύπαρξή τους. Αλλά όλα αυτά που νιώθει κανείς, ακόμα κι αν τα απωθήσει ή τα αρνηθεί, δεν εξαφανίζονται. Είναι εκεί, υπάρχουν, ζουν, και περιμένουν κάποια άλλη στιγμή να βγουν στην επιφάνεια. Και όταν γίνεται αυτό, γίνεται με τη μορφή είτε κάποιων ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, είτε ως άγχος, είτε ως κατάθλιψη, είτε ως επιθετική συμπεριφορά. Μα πώς μπορεί κανείς να συγχωρέσει τον άνθρωπο που του φέρθηκε με έναν τόσο απαίσιο, εγωιστικό, καταστροφικό τρόπο; Πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει το σοκ, τον…

Συχνά ακούω την ερώτηση «μα πώς να μη στεναχωριέμαι, αφού έχω οικονομικά προβλήματα/έχασα τη δουλειά μου/τσακώνομαι με τον/τη σύζυγο», κλπ.  Η απάντηση μου, εν μέρει, είναι: «και αν στεναχωριέσαι για όλα αυτά, λύνονται τα προβλήματα;  Γίνεται καλύτερη η ζωή σου»; Φυσικά και υπάρχουν πράγματα που μας στεναχωρούν, τα οποία είναι αντικειμενικά, συχνά πέρα από τον έλεγχο ή την επιλογή μας.  Ωστόσο, μπορεί να μην έχουμε διαλέξει αυτές τις άσχημες καταστάσεις ή να μην μπορούμε να τις αλλάξουμε, όμως μπορούμε να διαλέξουμε το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτές τις καταστάσεις και το ποια θα είναι η διάθεσή μας. Η στεναχώρια είναι επιλογή!  Διαλέγουμε να στεναχωριόμαστε και να ζοριζόμαστε με πρόσωπα και καταστάσεις επειδή νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.  Λάθος!  Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε όταν στεναχωριόμαστε! Να μερικές λύσεις για να σταματήσετε να στεναχωριέστε: Καταρχήν, μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τη στεναχώρια.  «Αυτό είναι κάτι που με ζορίζει και με στεναχωρεί, αλλά δεν είναι ανάγκη να χαλάσω τη διάθεσή μου, αφού ακόμα και αν στεναχωρηθώ πάρα πολύ, δεν πρόκειται να το αλλάξω» είναι μια πρώτη σκέψη που μπορεί κανείς να κάνει για να αλλάξει τη διάθεσή του. Απομακρυνθείτε από την κατάσταση ή το πρόσωπο που σας ζορίζει.  Κυριολεκτικά!  Πάτε σε άλλο δωμάτιο, σταματήστε τη συζήτηση, βγέστε έξω. Δώστε στον εαυτό σας την επιλογή: «θέλω να είμαι στεναχωρημένος ή προτιμώ να έχω καλή διάθεση, παρόλο που έχω διάφορα προβλήματα»; Αναρωτηθείτε: «με το να στεναχωριέμαι, λύνω το πρόβλημα που με απασχολεί»; Τι είναι ένα μικρό πράγμα που μπορώ να κάνω τώρα για να μου φτιάξει τη διάθεση, ακόμα και αν δε μου λύσει το πρόβλημα;  Και κάντε το! Μιλήστε με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο. Βγείτε για περπάτημα ή πάτε στο γυμναστήριο.  Οι ενδορφίνες που εκλύονται από τη φυσική άσκηση βελτιώνουν κατευθείαν τη διάθεση! Βάλτε τα…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου Βαρέθηκα να ακούω για το μεγαλείο της σιωπής. Για εκείνη την σιωπή που κραυγάζει, που λέει λέξεις και που κερδίζει κι όλας. Μπούρδες!! (την αγάπησα αυτή τη λέξη τελευταία..) Ναι ρε φίλε μπούρδες! Η σιωπή είναι βολική. Μεταφράζεται κατά το συμφέρον και ομολογεί την απουσία. Δεν έχει μέσα της ούτε γενναιότητα ούτε μεγαλοσύνη. Δειλία έχει. Φόβο έχει. Ενοχές έχει. Αυτή είναι η σιωπή κι όσο κι αν προσπαθήσεις να της φορέσεις πανοπλία και να την βαφτίσεις γενναίο πολεμιστή, πάλι θόρυβο θα κάνει, μόνο που θα είναι θόρυβος άδειου ντενεκέ. Γιατί έρχονται κάτι ώρες φίλε μου, που δεν χωράει η σιωπή. Δεν χωράει το είμαι εδώ και σε στηρίζω με την σιωπή μου. Ή είσαι εδώ ή τράβα παρακάτω γιατί εμποδίζεις την κυκλοφορία Ή είσαι εδώ και μετριέσαι στους παρόντες ή κάνε μας την χάρη και πάρε την σκιά σου παραπέρα γιατί κρύβεις τον ήλιο. Ναι, οι λέξεις πονάνε. Οι λέξεις εκθέτουν και με το που τις ξεστομίζεις, παίρνεις και την ευθύνη τους και πληρώνεις το τίμημά τους. Ευθύνη, ακούς;; Γιατί αν αγαπάς, βγαίνεις και το φωνάζεις. Όχι στους περιττούς, όχι στους πολλούς, μα σε εκείνον που πρέπει να το ξέρει. Κι αν είσαι φίλος, στα δύσκολα δεν δηλώνεις σιωπηλό παρόν. Βροντοφωνάζεις την παρουσία σου. Κι αν θύμωσες, κι αν πληγώθηκες, κι αν προσβλήθηκες, πάρε την ευθύνη των λέξεων και ρίχτες χύμα να αναμετρηθούν με την αλήθεια. Και στο τέλος, κάτι θα χαθεί, κάτι θα μείνει, δεν έχει σημασία, γιατί σίγουρα δεν θα έχει χαθεί η αξιοπρέπεια. Ναι, εκείνη την ώρα, την ώρα που η ζωή σου στέλνει προσκλητήριο να σταθείς στους ανθρώπους σου, δεν έχεις δικαίωμα να σιωπήσεις. Δεν έχεις δικαίωμα να γραφτείς στο απουσιολόγιο. Γιατί την ώρα που θα επιλέξεις την σιωπή, είναι η ώρα που η ίδια η ζωή θα σε…

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία. Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές. Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας…

Τρέχουν συνέχεια οι άνθρωποι. Τρέχουν όλο και πιο πολύ. Τρέχεις και εσύ μαζί τους. Σαν αυτά τα τεράστια κοπάδια μικρών ψαριών διαλέγετε δρόμους, τους ακολουθείτε μαζί, καταβροχθίζεστε από μεγαλύτερα ψάρια συλλογικά. Και πάντα αυτό που σε νοιάζει δεν είναι να σωθείς. Ακόμα και αν νοιώθεις τον κίνδυνο, δεν είναι αυτός που σε τρομάζει. Όχι όχι. Σε τρομάζει το να διαφέρεις. Να πάρεις μια στροφή διαφορετική από τον διπλανό σου, να φορέσεις λέπια διαφορετικά… Και έτσι κυλάει όλη σου η ζωή. Ξυπνάς και μηχανικά φοράς τον χαρακτήρα που σου έμαθαν να έχεις. Ακολουθείς το ρεύμα ενώ η καρδιά σου, σαν μικρό παιδί, ωρύεται και σε τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ξοδεύεις για πράγματα που δεν σου αρέσουν, κάνεις το τραπέζι σε ανθρώπους που δεν συμπαθείς, ντρέπεσαι να πεις ποιός είσαι γιατί θα σε κρίνουν, φοβάσαι να κλάψεις γιατί αυτόματα θεωρείσαι αδύναμος, εξαντλείσαι από δίαιτες γιατί ξέρεις πως λίγοι πλέον έχουν την υπομονή να σε γνωρίσουν πραγματικά. Μα όχι φίλε μου, δεν είναι αυτή η ζωή. Και ποιός σου είπε οτι αξίζουν αυτοί που θα σε αγαπήσουν για το όμορφο σου σώμα; Ποιός σου είπε οτι τα ακριβά σου ρούχα θα σου εξασφαλίσουν έμπιστους φίλους; Μα δεν κουράστηκες ακόμα; Δεν εξαντλήθηκες να προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι; Βυθίσου στην σιωπή, πολλές φορές η μοναξιά μας λέει αλήθειες που αρνιόμαστε να δούμε… Άφησε λίγο πάνω στο τραπέζι όσα σου έμαθαν οι άλλοι, όσα έπεισες εσύ τον εαυτό σου οτι πρέπει να κάνεις. Κοίταξε τα. Κατάλαβες οτι τα ίδια κάνουν όλοι; Κατάλαβες οτι διδάξαμε ο ένας στον άλλον πώς να είμαστε ολόιδιοι; Κατάλαβες οτι όλο και πιο πολύ ξεχνάς ποιος είσαι και γίνεσαι ένα με το πλήθος; Αν θες κράτησέ τα. Τι γλυκά που θα συνεχίσεις να ζεις. Μα αν θες άφησε τα. Τι ελεύθερα που θα συνεχίσεις να…

Είναι καλύτερο να είσαι μόνος παρά να παλεύεις για τη λάθος σχέση. Να παλεύεις για τον λάθος άνθρωπο, για τη λάθος «αγάπη». Είναι καλύτερο να είσαι μόνος παρά να παραμένεις σε μια λάθος σχέση, επειδή μοιράζεστε απλώς μια ιστορία. Επειδή τον έχεις συνηθίσει. Επειδή δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή χωρίς αυτόν. Είναι καλύτερο να μένεις μόνος παρά να διοχετεύεις όλες τις προσπάθειές σου σε μια σχέση που ξέρεις ότι δεν λειτουργεί. Σε μια σχέση που ξέρεις ότι σε κάνει δυστυχισμένη. Σε μια σχέση που μέσα σου βαθιά γνωρίζεις ότι θα έπρεπε να έχει μείνει στο παρελθόν. Είναι καλύτερο να μένεις μόνος παρά να συνεχίζεις πεισματικά να είσαι με κάποιον που δεν σου δίνει όλα όσα χρειάζεσαι. Με κάποιον που δεν έχει παρόμοιους στόχους σχέσης μαζί σου. Με κάποιον που δεν θα σου συμπεριφερθεί ποτέ όπως το αξίζεις. Είναι καλύτερο να μένεις μόνος παρά να αγνοείς τα προειδοποιητικά σημάδια. Να υποκρίνεσαι ότι όλα είναι υπέροχα. Να νομίζεις ότι είναι μόνο ένα μικρό εμπόδιο στο δρόμο σας, όταν στην πραγματικότητα, τα προβλήματα είναι μόνιμα από την αρχή. Είναι καλύτερο να μένεις μόνη παρά να γραπώνεσαι από μια σχέση εξαιτίας του φόβου μη μείνεις μόνη. Από φόβο μήπως δεν βρεις κάποιον άλλο. Από φόβο μήπως τελικά σπατάλησες τόσα χρόνια με τον λάθος άνθρωπο. Από φόβο ότι θα πρέπει να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή ή να μείνεις και πάλι μόνη σου. Είναι καλύτερο να μένεις μόνη παρά να συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι ευτυχισμένη σε μια κατάσταση που σε τσακίζει ψυχικά. Να υποκρίνεσαι ότι δεν ενδιαφέρεσαι για καμία αλλαγή. Να δείχνεις ότι δεν σε πειράζει που κάνεις εσύ όλη την προσπάθεια, που κουβαλάς εσύ όλο το βάρος. Είναι καλύτερο να είσαι μόνος παρά να αποδέχεσαι τη δυστυχία ως νόρμα. Να αποδέχεσαι ότι δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Να αποδέχεσαι την…