ψυχολογια

Νέες λεπτομέρειες σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη το βράδυ της Τρίτης στο λιμάνι του Πειραιά, βλέπουν το φως δημοσιότητας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με νέα βίντεο που έρχονται στο φως, αλλά και μαρτυρίες επιβατών του πλοίου, οι αξιωματικοί που έσπρωξαν τον άτυχο άνδρα στην άκρη του καταπέλτη, προκαλώντας έτσι τον θάνατό, όχι μόνο δεν τον βοήθησαν, αλλά αντίθετα του φώναζαν απειλητικά αποθώντας τον προς το νερό. Όπως αποκάλυψε επιβάτης διπλανού πλοίου, η οποία τα είδε όλα από πολύ κοντά επειδή εκείνη την ώρα βρισκόταν στο κατάστρωμα, η βία που δέχτηκε ο άτυχος Αντώνης ήταν πρωτοφανής: Η συγκεκριμένη επιβάτης είπε χαρακτηριστικά: «Είδα τρία άτομα να σπρώχνουν τον άνθρωπο 3-4 φορές για να βγει από το πλοίο. Προς στιγμήν νόμισα πως πρόκειται για κάποιον μετανάστη τον οποίο δεν αφήνουν να ανέβει στο πλοίο. Στη συνέχεια είδα τον καταπέλτη να ανεβαίνει και τον άνθρωπο να πέφτει στη θάλασσα. Κατόπιν τον έχασα από το οπτικό μου πεδίο και έψαχνα με τα μάτια μου στα απόνερα που κάνει το πλοίο για να τον βρω αλλά δεν τον έβλεπα. Μόλις τα απόνερα ηρέμησαν, τον εντόπισα αλλά δεν ήξερα εάν ήταν ζωντανός. Δεν άκουσα τι ειπώθηκε στον καταπέλτη γιατί δεν ήμουν κοντά αλλά ένας κύριος που ήταν δίπλα μου, μας είπε ότι άκουσε τους αξιωματικούς που βρισκόταν στον καταπέλτη να του φωνάζουν “όξω ρε”». Υπενθυμίζεται πως για την υπόθεση έχουν συλληφθεί και έχουν οδηγηθεί στον αρμόδιο εισαγγελέα τέσσερα άτομα του πληρώματος του «Blue Horizon», ενώ σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μετά το περιστατικό και αφού το πλοίο διατάχθηκε από τον εισαγγελέα να επιστρέψει στο λιμάνι του Πειραιά, ένας εκ των εμπλεκομένων έφυγε από το λιμάνι σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και ειδοποιήθηκε να επιστρέψει ενώ είχε ήδη… φτάσει στη Γλυφάδα. «Την ώρα που ξεκίναγε το πλοίο και έβαζε τις μηχανές, ακούω φωνές…

Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις. Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο. Εγώ θέλω να είμαι εικόνες, και μυρωδιές και φαγητά και κακαρίσματα κάτω από τα σκεπάσματα. Θέλω να είμαι γαργαλητά μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και να φωνάξεις «έλεος» για να σταματήσω, να είμαι «κούκου τσα» πίσω από τοίχους και έπιπλα, η υδατική που βάζω πριν πάω για ύπνο και κάθε φορά που την μυρίζεις κάνεις «αχ αυτό μυρίζει μαμά». Θέλω να είμαι καμένα κουλουράκια στο φούρνο, πετυχημένα τυροπιτάκια, αυτοσχέδιες τούρτες γενεθλίων με μπόλικα «σκουληκάκια» σοκολάτας από πάνω. Να είμαι  η μοναδική τόσο παράφωνη και μπάσα φωνή στα γενέθλιά σου και όλες εκείνες, οι αστείες, οι βροντερές, οι ψηλές που έκανα όταν σου διάβαζα παραμύθια. Αυτά που θέλω να θυμάσαι είναι μια οικογένεια σαν ανοιχτό όστρακο, τη δική μας, ένα σπίτι ζωντανό, με μια γόνιμη ακαταστασία, αυτή των ανθρώπων που δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν, αράζουν και δεν κάνουν εκπτώσεις στις στιγμές τους, στην ίδια τη ζωή για να παραμείνει το πάτωμα γυαλιστερό και οι ξύλινες επιφάνειες λείες. Με πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, ανακατεμένα με παιχνίδια, μια κάλτσα που έχασε το ταίρι της για πάντα και άπλυτα μπολ από κορνφλεικς στο νεροχύτη. Δεν θέλω να λες η μάνα μου «θυσιάστηκε» για μένα, γιατί δεν το έκανα ποτέ. Κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου δεν έκλεβε τίποτε από την ανεξαρτησία μου, ήταν επιλογή μου. Κρατούσα χώρο για τον εαυτό μου όταν κοιμόσουν,…

Ο Αριστοτέλης είναι ένας από τους πιο σπουδαίους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, που μας δίδαξε πολλά σημαντικά μαθήματα σε θέματα όπως η επιστήμη, η λογική, η ηθική, η ποίηση, το θέατρο, η μεταφυσική, και η ζωή γενικότερα. Έζησε με σκοπό να μοιράζεται τις γνώσεις του και είχε πολλούς μαθητές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Συγκεντρώσαμε μερικά αποσπάσματα της διδασκαλίας του, αυτά με τη βαθύτερη σημασία και τα μοιραζόμαστε μαζί σας, ώστε να εμπνεύσουν τη ζωή σας. Τα 11 μαθήματα που παίρνουμε για τη ζωή από τον Αριστοτέλη: 1. Ανακαλύψτε τους Φίλους Σας και Κρατήστε τους Κοντά Σας. «Κανένας δεν θα ήθελε να ζει χωρίς φίλους, ακόμη κι αν είχε στη διάθεσή του όλα τ’ άλλα.» «Η επιθυμία για την φιλία είναι γρήγορη, αλλά η φιλία είναι ένα φρούτο που ωριμάζει αργά.» «Καλύτερός μου φίλος είναι ο άνθρωπος που όταν εύχεται να είμαι καλά, το κάνει για χάρη μου» «ένας στενός φίλος είναι «ένας δεύτερος εαυτός», κάποιος με τον οποίο συνδέεται ουσιαστικά η δική σου αίσθηση του εαυτού.» «Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα « «Η δυστυχία αποκαλύπτει εκείνους που δεν είναι πραγματικά φίλοι.» «Το αντίδοτο για πενήντα εχθρούς είναι ένας φίλος.» 2. Η Τιμιότητα είναι η Καλύτερη Διπλωματία, να Την έχετε σε Μεγάλη Εκτίμηση. «Η ελάχιστη αρχική απόκλιση από την αλήθεια πολλαπλασιάζεται στην συνέχεια χιλιάδες φορές» «Ο καθένας θα πρέπει να πράττει το σωστό σωστό και όχι ό,τι βλέπει από τους άλλους.» «Η εκτίμηση που έχεις για τους φίλους σου να είναι τίμια και ειλικρινής.» «Κανείς δεν πιστεύει έναν ψεύτη όταν λέει μια αλήθεια» 3. Ποτέ μη σταματάς να Μαθαίνεις Καινούργια Πράγματα σε όποια Φάση και αν είναι η Ζωής Σου. «Πολύ σημαντικό εφόδιο για τα γηρατειά είναι η εκπαίδευση» «Οι μορφωμένοι διαφέρουν από τους αμόρφωτους όπως οι ζωντανοί από τους νεκρούς» «Όλοι…

Κόσμος οργισμένος ενώθηκε και διαμαρτυρήθηκε για τη δολοφονία του 36χρονου στο λιμάνι του Ηρακλείου, έξω από το Blue Horizon. Πλήθος κόσμου από το Ηράκλειο της Κρήτης και τις γύρω περιοχές συγκεντρώθηκε το απόγευμα της Τετάρτης (6/9) στο λιμάνι και στην προβλήτα που δένει το Blue Horizon, διαμαρτυρόμενοι για τη δολοφονία του Αντώνη. Κόσμος θυμωμένος, αγανακτισμένος και οργισμένος ενώθηκε και διαμαρτυρήθηκε για τη δολοφονία του 36χρονου, που ενώ είχε μπει με το εισιτήριό του κανονικά στο πλοίο, στο λιμάνι του Πειραιά, βγήκε για λίγο κι όταν προσπάθησε να ξαναμπεί στο πλοίο, τα μέλη του πληρώματος τον χτύπησαν, τον έσπρωξαν τρεις φορές και τον πέταξαν στη θάλασσα με αποτέλεσμα να πνιγεί. Με πανό “δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία” και συνθήματα “δολοφόνοι, δολοφόνοι”, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν προς το Blue Horizon. To πλοίο δεν αράζει στο λιμάνι ενώ πρέπει να πάρει κόσμο για να συνεχίσει το δρομολόγιο προς Πειραιά. Ο λόγος είναι ότι υπάρχει φόβος για επεισόδια από τον κόσμο που βρίσκεται μέσα στο λιμάνι. Δείτε φωτογραφίες και video από το alldaynews.gr: Υπό τον φόβο μην μπουν μέσα στο πλοίο για να διαμαρτυρηθούν, από το πλοίο σήκωσαν τον καταπέλτη ενώ μπροστά από το πλοίο υπάρχει παρουσία λιμενικού και αστυνομίας. Μέσα στο λιμάνι βρίσκεται και μια διμοιρία των ΜΑΤ.  

«Περίμενε καρτερικά στην όχθη ενός ποταμού...» Ένα από τα πλέον γνωστά εγχειρίδια απόκτησης ηγετικών ικανοτήτων είναι 'Η τέχνη του πολέμου' (The art of war), του οποίου τα γραφόμενα αποδίδονται στον Laozi (ή Lao Tzu) για τον οποίο υπάρχει αμφιβολία αν ήταν όντως υπαρκτό πρόσωπο ή αν τα κείμενά του αποτελούν μια συλλογή κινέζικων φιλοσοφιών και χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.χ. (περίοδος άνοιξης και φθινοπώρου της Κινέζικης ιστορίας). Τα γραφόμενα στο εν λόγω εγχειρίδιο έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στην πάροδο του χρόνου και οι τεχνικές του έχουν εφαρμοστεί από διάφορους ηγέτες της σύγχρονης ιστορίας. Μια φράση ξεχώριζει από το βιβλίο, η οποία γυροφέρνει χρόνια στο διαδίκτυο και την οποία ομολογώ πως δεν είχα καταλάβει στην ολότητά της αρχικά. «Περίμενε καρτερικά στην όχθη ενός ποταμού και θα δεις τα πτώματα των εχθρών σου να περνάνε από μπροστά σου». Εκ πρώτης όψεως, η φράση αυτή είναι μακάβρια, μυρίζει θάνατο, σκληρότητα και αναλγησία. Όμως, παρ'ολο που ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται σε 'πόλεμο', όλες οι στρατηγικές που αναφέρονται μέσα αποσκοπούν στην αποφυγή των διενέξεων, παρά μόνο όταν αυτές είναι και η μόνη επιλογή, και το πως να πετύχεις το σκοπό σου αναίμακτα. Ο πραγματικός πολεμιστής, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Τάο είναι αυτός που κερδίζει τις μάχες χωρίς να χύσει σταγόνα αίμα. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η φράση αυτή. Επεκτείνοντας τη φράση αυτή, εχθρός δεν είναι μόνο ένας φυσικός αντίπαλος, αλλά και μια κατάσταση η οποία έχει τελματώσει και δε βρίσκεις διέξοδο, μια εμμονή, καταστάσεις ή και άνθρωποι οι οποίοι σε έχουν στεναχωρήσει. Αντί λοιπόν να οδηγήσεις τον εαυτό σου στη διαδικασία της διαμάχης ή/και της εκδίκησης, κάτι το οποίο θα σε οδηγήσει με τη σειρά του σε μια ατέρμονη διαδικασία εσωτερικών συγκρούσεων και εξωτερικών διενέξεων με τα γνωστά συνεπακόλουθα, έχεις την επιλογή της οδού της 'υπομονής'. Η υπομονή είναι…

«Πόσο φοβόμαστε τελικά το παιχνίδι; Πόσο τρέμουμε την ελευθερία της αταξίας που δημιουργεί, των αναπόφευκτων αμφισβητήσεων που προκύπτουν από αυτό, ώστε να αισθανόμαστε την ανάγκη να το υποτάξουμε στους νόμους της αγοράς και της ζήτησης, να το καθηλώσουμε σε ένα ακόμη προϊόν ή και παρεχόμενη υπηρεσία μέσω των εργαστηρίων παιχνιδιού για παιδιά και γονείς που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια.» Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Μαρσέλ Μάους, μέσω του παιχνιδιού καθίσταται δυνατή η ανάγνωση μιας κοινωνίας. Η θέση μας σήμερα ως ενήλικες απέναντι στο παιχνίδι των παιδιών, καθρεφτίζει την κοινωνίας μας, η οποία μοιάζει να το αντιστρατεύεται. Κατά τον Φρόιντ, «Το αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα , αλλά η πραγματικότητα», με τον σημερινό άνθρωπο να προσαρμόζεται εύκολα, πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά για να την αλλάξει. Ο μεταβατικός χώρος του παιχνιδιού είναι το σημείο όπου το παιδί διερευνά το άγνωστο, βιώνοντας την ελευθερία της ύπαρξής του, αναδημιουργώντας τον εαυτό του και τον κόσμο του. Παίζοντας έτσι ως παιδί, είναι πιο πιθανό ως ενήλικας να είναι σε θέση να βιώνει τις επερχόμενες μεταβολές ως προκλήσεις και όχι ως μείζονα προσωπική αμφισβήτηση και να συμβάλλει στην δημιουργία του κόσμου του αύριο, απαρνούμενος τη θέση του παθητικού υποκειμένου. Δυστυχώς σήμερα η παιγνιότητα, αν και πρωταρχική ιδιότητα του παιδιού, μοιάζει να μην του επιτρέπεται από τους ενήλικες. Ως εκπρόσωποι του καταναλωτισμού τείνουμε να συγχέουμε τα υλικά παιχνίδια με την πράξη του παιχνιδιού. Παρέχουμε στα παιδιά πληθώρα παιχνιδιών που τελούν στην υπηρεσία ενός μετρήσιμου γνωστικού στόχου, στομώνοντας έτσι την δημιουργικότητά τους. Ξεχνάμε πως «παίζω δεν σημαίνει τείνω προς ένα συγκεκριμένο στόχο αλλά είμαι δεκτικός στο απρόσμενο». Ξεχνάμε πως η λειτουργία του παιχνιδιού δεν αφορά την εξάρτηση του «έχω» μα την ελευθερία του «είναι». Μια χαρτοπετσέτα, ένα κουρελάκι μπορεί να «είναι» καπέλο, πουλί, αέρας, σύννεφο..ένας ολόκληρος κόσμος εν τη γενέσει του. Αυτή η δυνητικότητα συνιστά…

Μεγαλώνω φίλε. Κι ας έχω ακόμα ψυχή μικρού παιδιού. Ενθουσιάζομαι με οτιδήποτε χιουμοριστικό, ρομαντικό, ή τρελό. Γελάω με την καρδιά μου σε ό,τι μου φαίνεται αστείο, λιώνω με χαζορομάντζα και γουστάρω να ρισκάρω και να κάνω τρέλες αν μου το βγάζεις. Όμως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες για να με κερδίσεις και πόσο μάλλον να με κρατήσεις. Παράγοντες που μεγαλώνω και γίνονται ολοένα και πιο δύσκολοι να τους φτάσει κάποιος. Μεγαλώνω εγώ και μαζί μου και τα στάνταρ μου. Δεν φταις εσύ. Εγώ φταίω. Εγώ εξάντλησα την υπομονή μου και τις αντοχές μου σε ανούσιες καταστάσεις. Εγώ με πίεσα και με έφτασα στα άκρα χωρίς λόγο. Εγώ με οριοθέτησα και ξεπέρασα τα ίδια μου τα όρια χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο αποτέλεσμα που πήρα ήταν να μειωθεί η υπομονή μου και να αυξηθούν τα στάνταρ μου. Δεν γουστάρω πλέον μετριότητες. Γουστάρω ξεκάθαρα λόγια, καθαρά μυαλά και αμοιβαίες σκέψεις. Δεν μπορώ να σου αφήσω χρόνο να με μάθεις και να με πλησιάσεις. Δεν έχω ούτε την υπομονή ούτε τη θέληση. Μπορείς να είσαι δίπλα μου σωστός και ξεκάθαρος; Θα εκτιμηθεί. Και αν μου φερθείς καλά μία, εγώ θα σε σεβαστώ δέκα. Αλλά μη μου ζητάς ευκαιρίες και προσπάθειες ξανά και ξανά. Μου τελείωσαν αυτά. Πλέον θέλω μια απλή συνεννόηση. Αν την έχουμε καλώς. Θα λέμε κάτι μία φορά και θα λήγει. Όχι τα ίδια ξανά και ξανά, κουράζουν. Αν με θες στη ζωή σου, βρες τρόπο να με κερδίσεις, και στη πορεία αν θες να μείνω, να με κρατάς. Κάθε μέρα. Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένο. Δεν μπορώ να ξαναφτάσω τον εαυτό μου στα όρια του βλέπεις. Ούτε να επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Δεν θα ανέχομαι καταστάσεις που δεν με γεμίζουν και δεν με καλύπτουν. Δέχεσαι τα δεδομένα που σου δόθηκαν; Μαγκιά σου, φίλε. Με κέρδισες λοιπόν. Και…

Δεν είναι το αίμα μόνο που ενώνει… Είναι αυτή η αόρατη κλωστή που δεν αφήνει δύο ψυχές να χαθούν. Δεν ξέρω να σου πω πότε δέθηκαν, το πιο πιθανό είναι να ήρθανε εδώ δεμένες. Ούτε πως! Μα μπορώ να σου πω τι κάνει αυτήν την κλωστή δυνατή τώρα. Τι είναι αυτό που κρατάει τις δύο ψυχές δεμένες, τώρα που βρεθήκανε εδώ. Ξέρουν να κλαίνε και να γελούν παρέα. Επικοινωνούν πέρα από τις λέξεις και τα βλέμματα. Με την αύρα! Την αύρα που δεν περιορίζεται, δεν λογαριάζει χιλιόμετρα και αποστάσεις, δε λογαριάζει το χρόνο. Εξαπλώνεται, φτάνει στα πέρατα της γης και της ψυχής. Έχει ήχο, μυρωδιά, παίρνει μορφή, γίνεται αεράκι πρωινό και λάμψη μες στη νύχτα. Πλημμυρίζει τις αισθήσεις σου και το νιώθεις …νιώθεις την άλλη ψυχή. Νιώθεις την χαρά της μα και την λύπη της. Σε σπρώχνει, δεν καταλαβαίνεις τι σε σπρώχνει…για κάποιο λόγο εκείνη την δεδομένη στιγμή η επιθυμία είναι τόσο έντονη να κάνεις κάτι συγκεκριμένο. Τι; Η ψυχή θα σε προστάξει! Ένα μήνυμα, μια έκπληξη, μια αφιέρωση, ένα δώρο, ένα τραγούδι. Οτιδήποτε αρκεί να κάνεις αισθητή την παρουσία σου. Αρκεί να πεις «είμαι εδώ» Το μαγικό δεν είναι η συνέχεια. Δεν γίνεται συνέχεια, δεν είναι αυτό που μετράει. Το μαγικό είναι να μένει αυτή η ουσιώδη επαφή αναλλοίωτη στο χρόνο. Μπορεί να χάνεται για λίγο, μα πάντα επανέρχεται. Το ίδιο ζεστή, το ίδιο αληθινή και απόλυτη. Και αυτό υπάρχει πέρα από το χρόνο, πέρα από τον τόπο, πέρα από τις αισθήσεις και δεν παύει ποτέ. Είναι αυτή η αόρατη κλωστή που θυμίζει παιδικό παιχνίδι με σπιρτόκουτα. Σε κάθε άκρη που κρατούν οι ψυχές, δίνουν τον παλμό και μέσα από την κλωστή ταξιδεύουν συναισθήματα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλές αόρατες κλωστές για τον καθένα μας  –μακάρι!- Ξέρω όμως σίγουρα ότι υπάρχει έστω και μια. Κι αν…

Το άρθρο αυτό το πυροδότησε ένα πολύ κοινό παιχνίδι σε όλους μας, το πάζλ. Έχοντας πάρει λοιπόν ένα καινούργιο πάζλ δώρο στον εαυτό μου ξεκίνησα να το συναρμολογώ όλο ενθουσιασμό. Κι εκεί που έψαχνα τα κομμάτια ασυναίσθητα ξεκίνησα να παρατηρώ το πώς λειτουργούσε ο εγκέφαλος μου. Αυτόματες διαδικασίες όπως για παράδειγμα τα δίνω βάση στα χρώματα, τις αποχρώσεις, τα σχήματα, τα μεγέθη γινόντουσαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Έτσι λοιπόν έκανα μια παύση από το παζλ και ξεκίνησα να ψάχνω στο ίντερνετ για άρθρα με τα οφέλη που έχει η συναρμολόγηση παζλ. Σε όλα τα άρθρα λοιπόν αναφέρονταν στο ότι βοηθάνε να διατηρείται ο εγκέφαλος υγιής και ενεργός καθότι η διαδικασία συναρμολόγησης τους αποτελεί απόλυτα εγκεφαλική άσκηση στην οποία συμμετέχει τόσο το αριστερό όσο και το δεξί ημισφαίριο. Ενισχύουν την γνωστική λειτουργία, την παρατηρητικότητα, την οπτική μας αντίληψη αλλά και την αντίληψη του χώρου και ακονίζουν το μυαλό. Αυξάνεται η δημιουργία νέων συνδέσεων στον εγκέφαλο κι έτσι μας βοηθάνε να σκεφτόμαστε πιο γρήγορα. Μας βοηθάνε να έχουμε περισσότερη συγκέντρωση και την ώρα της συναρμολόγησης μειώνεται το άγχος κάτι το οποίο μας βοηθάει στο να χαλαρώσουμε. Όταν κάποιος συναρμολογεί ένα πάζλ ο εγκέφαλός του μεταφέρεται σε μια κατάσταση που βιώνει όταν βλέπει όνειρο. Ουάου! Ενδιαφέρον ε; Έχοντας πάρει λοιπόν τις πληροφορίες μου συνέχισα την «δουλειά» μου. Ώσπου ένα κομμάτι το οποίο πίεζα να μπει κάπου (και δεν έμπαινε με τίποτα! Φαντάζομαι πως το έχουν κάνει κι άλλοι αυτό και δεν είμαι η μόνη)μου έμαθε κάτι το οποίο σίγουρα δεν διάβασα σε κανένα από τα άρθρα. Μου δίδαξε πως στην ζωή δεν θα πρέπει να επιμένουμε εκεί που στριμωχνόμαστε για να χωρέσουμε αλλά ούτε κι εκεί που περισσεύουμε. Υπάρχει για τον κάθε έναν από εμάς το μοναδικό αυτό σημείο στο οποίο κουμπώνουμε τέλεια. Αυτό το σημείο το οποίο αγκαλιάζει κάθε…