Στέκεται παντα εκει… μόνο του, ήσυχο, ήρεμο και συνήθως στα καλύτερα σημεία.
Στο παγκάκι ξαποσταίνει η μοναξιά, άνθρωποι μονάχοι που κοιτάνε τους περαστικούς και αναρωτιούνται τι έφταιξε τι πήγε στραβά και ξέμειναν ετσι.
Αναπολούν τα χρόνια που έφυγαν, τους φίλους που έμειναν για λιγο, την απώλεια των δικών τους ανθρώπων.
Και αυτό είναι εκεί μαζί τους, σαν μια αόρατη συντροφιά που αν ειχε φωνή θα τους έλεγε οτι το ίδιο μόνο νιώθει κι αυτό.
Στο παγκάκι ξαποσταίνει και ο έρωτας, αυτές οι ψυχές που δεν χορταίνει η μια την άλλη και φτιάχνουν εκεί το καταφύγιό τους.
Κοιτάζονται στα μάτια και υπόσχονται αγάπη για πάντα.
Τίποτα δεν μπορεί να τους αποσπάσει την προσοχή γιατί υπάρχουν στον δικό τους κόσμο και δεν δίνουν δεκάρα για τα αδιάκριτα βλέμματα των γύρω τους.
Και το παγκάκι εκεί, παρέα να τους συντροφεύει χαρίζοντας τους πάντα την καλύτερη θέα.
Σ’ ενα παγκάκι όλος ο κύκλος της ζωής.
Το τρίχρονο που χοροπηδάει επάνω του ζητώντας παγωτό ή ακόμα μια βόλτα στο λούνα πάρκ, το κουρασμένο παιδάκι απο την βόλτα που εχει αποκοιμηθεί γλυκά στην αγκαλιά της μαμάς.
Ο έφηβος που εκεί πάνω του νιώθει και ακούει τα πρώτα του καρδιοχτύπια να ηχούν σαν μια γλυκιά μελωδία για το κορίτσι που έχει στην αγκαλιά του.
Η πρώτη μερα στο πανεπιστήμιο ή στον στρατό εκεί παλι θα κάτσει, για να απολαύσει την νέα του πόλη αλλά και να σκεφτεί πώς θα φανεί δυνατός στις προκλήσεις που τον περιμένουν.
Θα σηκωθεί θα πάει μια βόλτα και σαν να μην περασε μια μερα, ενω θα έχουν περασει χρόνια εκει, παλι από την γνωστή θέση θα καμαρώνει και θα απολαμβάνει το μικρό του παιδί να κάνει ποδήλατο.
Και φτάνει η στιγμή που σαν ξανακαθίσει θα σκέφτεται πως θα σηκωθεί μιάς και τα πόδια πλέον δεν θα βάστανε απο το πέρασμα των χρόνων.
Στα παγκάκια λοιπόν εκτός των άλλων απολαμβάνουμε τα πιο υπέροχα ζεστά ηλιοβασιλέματα αλλά και μια μυστήρια θετική ενέργεια που μόνο αυτο ξέρει να μας δίνει με το δικό του σιωπηλό τρόπο!
Μια ενέργεια και μια δύναμη που οταν σηκωθούμε απο εκεί είμαστε πιο γαλήνιοι και πιο σίγουροι οτι που θα πάει, Θα τα καταφέρουμε σε ο,τι δεν μας πηγαίνει καλά και οτι όλα μα όλα περνάνε.
Φτάνει να μην το βάζουμε κάτω και να μην λυγίζουμε παρά να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στην δύναμη που έχουμε μέσα μας.
Και αυτό… ειναι το δικό μου παγκάκι!!
