Μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ανθρώπου είναι η θέληση. Όταν θέλουμε πολύ να καταφέρουμε κάτι, επιστρατεύουμε όλες τις ικανότητές μας για να το επιτύχουμε. Αυτή η διαδικασία συσσώρευσης των αποθεμάτων ενέργειάς μας σε ένα συγκεκριμένο στόχο είναι παράλληλα κατάσταση εξέλιξής μας. Αυτό συμβαίνει, διότι η επίτευξη του σκοπού μας γίνεται κίνητρο να πράξουμε πολλές φορές υπερβαίνοντας τις δυνάμεις μας. Τα όρια των ικανοτήτων μας αυξάνονται, αναιρώντας με αυτόν τον τρόπο τη δικαιολογία «δεν μπορώ». Αν καταφέρουμε να μεταφράσουμε μέσα στο μυαλό μας το «δεν μπορώ» σε «δεν προσπαθώ», θα αντιληφθούμε πως είμαστε εμείς οι ίδιοι που σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Μειώνουμε την αυτοπεποίθησή μας, αποθαρρυνόμαστε και εν τέλει απογοητευόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη θέληση. Ο βασικότερος λόγος που χρησιμοποιούμε το «δεν μπορώ» ως άγκυρα και αρνούμαστε να απομακρυνθούμε από το λιμάνι της βολής μας, είναι ότι δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που θέλουμε. Πόσες φορές δισταγμοί, αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις μας κράτησαν πίσω, αφήνοντας όλους τους γύρω μας να πιστεύουν ότι δε θέλαμε αρκετά αυτό που χάσαμε ή δεν τολμήσαμε να διεκδικήσουμε; Το να γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε είναι από τις γνώσεις που διδάσκονται μόνο στη σχολή της ζωής. Από την άλλη πλευρά, δεν αρκεί να γνωρίζουμε τι θέλουμε. Υπάρχουν άλλες δύο παράμετροι που είναι εξίσου σημαντικές για να εξασφαλίσουμε την ευτυχία μας. Η πρώτη είναι να είμαστε βέβαιοι ότι αυτό που θέλουμε είναι και αυτό που χρειαζόμαστε. Η δεύτερη είναι πως αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε δεν επεμβαίνει στην ελευθερία των άλλων. Μα πόσο εύκολο είναι να είμαστε πάντα σίγουροι για τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, αλλά και για την ωφελιμότητα αυτών; Όσο εύκολο είναι να είμαστε σίγουροι για οτιδήποτε σε αυτή τη ζωή, θα έλεγα. Μέσα στη δυσκολία όμως του κύκλου «επιθυμώ, χρειάζομαι, μπορώ», εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το «προσπαθώ». Εδώ, λοιπόν, επιστρέφουμε στο θέμα της θέλησης που είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξης μας. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν προσπαθώ, άρα δε θέλω. Μα αν ο άνθρωπος είναι ικανός για τα μεγαλύτερα καλά, δεν είναι κρίμα να επιλέγει να μην τα πράττει; Η τελευταία ερώτηση ας γίνει τροφή για σκέψη. Ποια η ευθύνη αυτού που δε θέλει, αλλά μπορεί να κάνει κάτι, όταν αυτό θα μπορούσε να είναι ωφέλιμο για όλη την ανθρωπότητα; Από τον μακρόκοσμο στον μικρόκοσμο και το αντίστροφο, η θέληση είναι εκείνο το μικρό ηλεκτρόνιο που δίνει την απαραίτητη ενέργεια για να κινηθεί κάθε ενεργητικό άτομο που προσπαθεί να βρει τη θέση του σε αυτό το σύμπαν.
Παρατήρησε λίγο το εξής φαινόμενο: Δυο άνθρωποι που ‘ναι μαζί δεν αγαπιούνται αμοιβαία, δυο άνθρωποι που αγαπιούνται αμοιβαία δεν είναι μαζί, ένας άνθρωπος που νοιάζεται και πονάει για κάποιον καταλήγει με έναν άλλο άνθρωπο από συμβιβασμό, γιατί δεν μπορεί να ‘χει αυτόν που θέλει, κι ένας άνθρωπος που έχει δίπλα του.
κάποιον που τον νοιάζεται και τον αγαπάει αληθινά, τον διώχνει απ’ το πλάι του γιατί δεν ξέρει πώς να τον διαχειριστεί, δεν του έχουν μάθει πώς να κρατήσει έναν τέτοιον άνθρωπο δίπλα του.Συμπέρασμα; Μια σύγχρονη εκδοχή των ανθρώπινων σχέσεων, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, γιατί αυτό το μοντέλο παρουσιάζεται κι υιοθετείται όλο και πιο συχνά∙ άνθρωποι που φοβούνται να αγαπηθούν, πόσο μάλλον να αγαπήσουν.Ίσως να ανήκεις κι εσύ σε κάποια απ’ τις προαναφερθείσες κατηγορίες. Αν είσαι, πάλι, απ’ τους λίγους εναπομείναντες ρομαντικούς και συναισθηματικούς, welcome to the club.
Για αυτή την κατηγορία ανθρώπων, οι σχέσεις είναι κάτι παραπάνω από μια απλή επιφανειακή και βολική ξεπέτα. Δεν επιδιώκουν την προσωρινή παραμονή κι ικανοποίηση, αλλά αναζητούν βάθος και σταθερότητα σε ό,τι κι αν κάνουν. Έτσι κι εσύ. Με το που αντίκρισες εκείνο το πρόσωπο τα έχασες. Ήθελες να τον διεκδικήσεις αυτόν τον άνθρωπο, έτσι κι έκανες.
Το έφτασες μέχρι εκεί που μπορούσε να πάει, είχες κι άλλα να δώσεις, όμως προφανώς το πρόσωπο που επέλεξες να ξετυλίξεις την ψυχή σου, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να κρατήσει όσα είχες να του προσφέρεις. Φαινόταν, όμως, εκ πρώτης όψεως πως όλο αυτό το μεταξύ σας είχε προοπτικές για να εξελιχθεί σε κάτι μεγαλειώδες. Θες η απόλυτη μεταξύ σας χημεία; Θες ο ηλεκτρισμός σε κάθε βλέμμα; Δεν ήταν απολύτως σαφές τι ήταν αυτό που δημιουργούσε την τέλεια εικόνα, όμως ήταν ακριβώς αυτό∙ μια «τέλεια» εικόνα, που αποδείχθηκε ψευδαίσθηση.
Πόση απογοήτευση ένιωσες όταν άκουσες εκείνη τη χιλιοειπωμένη, κακόγουστη πλέον, φράση «Θέλω λίγο χρόνο» ή, το αδερφάκι της, «Δε φταις εσύ, εγώ φταίω»; Απογοήτευση γιατί τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από ένα πρόσωπο που είχες εξιδανικεύσει στο μυαλό σου κι είχες πλάσει εκείνη την τέλεια εικόνα γι’ αυτό, νιώθοντας επιτέλους πως βρήκες κάποιον να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου. Δε σε είχε προετοιμάσει, όμως, για αυτή την ανατροπή και δικαίως έπεσες με τα μούτρα στα πατώματα. Από εκεί που ξεκίνησες να νιώθεις, που ξεκίνησες να σας φαντάζεσαι μαζί, που κοιμόσουν και ξυπνούσες με τη σκέψη του, τώρα ξανά στο τίποτα, βουτιά στο κενό.
Κι έμεινες εσύ πίσω να αναρωτιέσαι όλα εκείνα τα «γιατί» που θα μείνουν αναπάντητα. Τι έκανες λάθος και που έφταιξες, μαζεύοντας τα κομμάτια της φυγής του. Ίσως να μην ήταν, τελικά, τόσο ιδανικό όσο νόμιζες και γι’ αυτόν τον άνθρωπο να ήσασταν απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα και μια καλή ευκαιρία να ξερουτινιάσει.
Καλά έκανε ο άνθρωπος, εξάλλου δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για αγάπες και λουλούδια. Λάθος πρόσωπο διάλεξε, όμως, για να τεστάρει τον εαυτό του. Μια δόση ειλικρίνειας, τουλάχιστον, την είχε η απόφασή του αυτή να το τελειώσει, όσο ήταν νωρίς, εφόσον κατάλαβε πως άλλα πράγματα ζητούσε κι άλλα ζητούσες εσύ -μην του φάμε και το δίκιο. Έλα, όμως, που εσένα αυτός ήταν ο άνθρωπος που σου έκανε εξαρχής εκείνο το «κλικ» που όλοι επιδιώκουν, γι’ αυτό κι όλο αυτό το δράμα.
Θα κλάψεις, θα θυμώσεις, θα νευριάσεις αλλά για πόσο; Αφού βλέπεις πως ο άνθρωπος αυτός τελικά δεν ένιωσε ή δεν ένιωσε στον βαθμό που ένιωσες εσύ, οπότε σκούπισε τα δάκρυα και προσπέρασέ το. Αν αφορούσε κάποιον που καιγόταν για εσένα σε βαθμό αμοιβαίο αλλά τα έφερναν έτσι οι συγκυρίες που δε γινόταν να ‘στε μαζί, κάπως θα δικαιολογούνταν το μοιρολόι, τώρα όμως απ’ το να το ζεις μόνος σου, μήπως καλύτερα να μην το ζεις καθόλου;
Συναισθηματικός τύπος, ναι, αλλά όχι και έτσι! Εντάξει, θέλεις λίγο χρόνο να το επεξεργαστείς και να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη πριν πας παρακάτω, αλλά ήταν τόσο όμορφα τα συναισθήματα που σου προκαλούσε που αυτά σε κρατάνε πίσω· ίσως και να ‘ναι απλώς τα συναισθήματα που σου λείπουν κι όχι τόσο το πρόσωπο που σου τα προκαλούσε.
Όπως και να ‘χει, πάντως, ο άνθρωπος αυτός έχει πάει τη ζωή του παρακάτω, έχει προχωρήσει κι αυτό θα κάνεις κι εσύ. Κρατώντας πίσω τον εαυτό σου, αφήνοντάς τον να βουλιάζει σε κάτι μονόπλευρο, κι όπως όλα δείχνουν ανούσιο, χάνεις την ευκαιρία του αμοιβαίου.
Αποχαιρέτησε οριστικά αυτόν τον άνθρωπο απ’ τη ζωή σου, γιατί αν άξιζε να μείνει δε θα σε γέμιζε με αμφιβολίες και δώσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου, πάνω από όλα εμπιστεύσου τον, γιατί είναι ο μόνος που θα ‘ναι εκεί πάντα.
Συντάκτης: Παρασκευή Μπάρδα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
