Γράφει η Ψυχοθεραπεύτρια Χριστίνα Βλαχοπούλου BSc, Msc
Η πραγματική συμφιλίωση με το τέλος της ύπαρξης δεν έχει να κάνει με την ιδέα του θανάτου αλλά με την αποδοχή και την κατανόηση της ζωής.
Καθε λεπτό αμέτρητοι άνθρωποι φεύγουν απο την ζωή. Γνωρίζουμε οτι είναι ένα οριστικό και αμετάκλητο γεγονός. Αναμφισβήτητα, η απώλεια συγκλονίζει και αγγίζει περισσότερο όταν φεύγει ενας δικός μας άνθρωπος. Ομως ακομα και η ειδηση ενός επώνυμου η άγνωστου νέου ανθρώπου που έφυγε απο την ζωή πρόωρα και τραγικά μας ταρακουνά και μας θλίβει. Αναζητούμε λεπτομέρειες. Μιλάμε και διαβάζουμε μέρες γι αυτό. Ταυτιζόμαστε.
Ο θάνατος μας εξομοιώνει όλους. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν εξαγοράζεται. Δεν συγκινείται απο νειάτα, ταλέντο, χαρακτήρα, ομορφιά , πλούτη και κοινωνική τάξη. Οταν αποφασίσει να σε επισκεφτεί, ξέρει ανά πάσα στιγμή που θα σε βρεί.
Η ζωή όσο γενναιόδωρη και γλυκειά μπορεί να γίνει, άλλο τόσο ανατρεπτική, ανασφαλής και εύθραυστη είναι. Οσο οργανωμένος και αν είσαι, οσο δυνατός και αν νιώθεις, δεν ξέρεις ποτέ τι σχέδια έχει το αύριο για σένα. Ασχετα αν έχουμε την ψευδαίσθηση οτι θα ζησουμε για παντα και οτι ο θανατος αφορα μονο τους αλλους – κανείς δεν γνωρίζει πόσο χρόνο έχει.
Πως διαχειρίζομαστε την θνησιμότητα μας όταν την συνειδητοποιήσουμε ;
Η λυση δεν βρισκεται στο να σαμποτάρουμε την ζωή νιώθοντας τρόμο και ματαιότητα ούτε να εστιάζουμε στο τέλος.. Ο θανατος “νικιέται” με την αγάπη . Εστιάζοντας στην ζωή. Τιμώντας την . Αντιμετωπίζοντας την σαν θαύμα, δώρο, ευκαιρία.
Να κάνουμε τις στιγμές να μετράνε. Να μην αναβάλλουμε. Να μην μετανιώνουμε για όσα δεν είπαμε και δεν κάναμε. Να βρούμε χρόνο για τα σημαντικά. Να αξιοποιησουμε τα χαρισματα μας και να παλέψουμε για τα όνειρα μας. Να εξερευενήσουμε , να εξελιχθούμε, να ρισκάρουμε. Να προσφέρουμε.
Οσο ζούμε έχουμε παράταση χρόνου για να αλλάξουμε, να δράσουμε και να απολαύσουμε.
Να μη ξεχνάμε οτι κανείς δεν παίρνει τίποτα μαζί του . Ισως το μόνο που παίρνει ειναι η αγάπη που έδωσε και πήρε. Μια τέτοια ψυχή, σίγουρα, αναχωρεί τυλιγμενη σε ένα διαφορετικό πέπλο, πιο ανάλαφρη και γεμάτη.
Ας αφήσουμε στην άκρη ασήμαντες μικροπρέπειες, εγωισμούς και ανούσιες βεντέτες.
Ας αναλογιστούμε όλα τα ευχαριστώ και τις συγνώμες που δεν είπαμε. Τα λάθη και τις αδικίες που εν γνώση μας επαναλαμβάνουμε. Την αδιαφορία που δείχνουμε. Αυτά είναι ο πραγματικός θάνατος. Η έλλειψη συνείδησης, επίγνωσης και συμπόνοιας.
Αυτό εξηγεί γιατί υπάρχουν νεκροί που ζούνε για πάντα και ζωντανοί που έχουν ήδη πεθάνει.
