Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Ένα βράδυ, κάπου έξω, δίπλα μας σε ένα τραπέζι.
Καλέ, είναι όλοι ηλίθιοι, άκουσα κάποιες κοπέλες. Στην αντίπερα όχθη, ακούω όλες οι γυναίκες είναι σκάρτες.
Ακόμα και σε δικές μας συζητήσεις, μην πείτε ψέμματα έχει ειπωθεί, από φίλους και φίλες η ακόμα και από εμάς τους ίδιους.
Κι ας κάνω τώρα τον συνήγορο του διαβόλου.
Δεν θα συμφωνήσω καθόλου τελικά με αυτή την άποψη.
Γιατί ο ηλίθιος είσαι εσύ. Ναι, σε σένα μιλάω, που έγινες ξαφνικά ο αδικημένος και όλοι οι άνθρωποι που είχες δίπλα σου ήταν όλοι βλαμμένοι/ες. .
Ο ηλίθιος, ο βλαμμένος κι όλα τα υπόλοιπα κοσμητικά επίθετα είσαι εσύ. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί τα βλέπεις από τη αρχή μανίτσα μου. Τα βλέπεις τα ρημάδια τα σημάδια, ότι δεν τσουλάει το πράγμα, δεν κολλάει η κατάσταση, δεν είναι εκείνος η εκείνη που θες δίπλα σου. Αλλά εκεί με ένα μ@λακισμένο πείσμα πρέπει ντε και καλά να ωραιοποιήσεις την κατάσταση, να την φέρεις στα μέτρα σου, να την κάνεις να φαίνεται όπως εσύ επιθυμείς, όπως τη φαντάζεσαι.
Ακριβώς αυτό, όπως τη φαντάζεσαι. Και περιμένεις εσύ μετά να αλλάξει κάτι που από την αρχή είναι στραβό.
Μάλιστα, λοιπόν.
Οπότε έλα τώρα να σου πω πως ο μ@λακάκος της υποθέσης είσαι εσύ και μόνο. Γιατί προφανέστατα φοβάσαι την μοναξιά και βιάστηκες να βαπτίσεις ιδανικό το λάθος.
Λες πως τον/την αγαπάς και δεν μπορείς να ζήσεις μακρυά του/της.
Και στοιβάζεις κάτω από το χαλάκι της ψυχής σου, τα σημαντικά αρνητικά δείγματα που έχεις, και τα βαπτίζεις ασήμαντα με τον φόβο μην χάσεις το κελεπούρι.
Και να τα κλάματα, να η στεναχώρια, να το σφίξιμο στο στομάχι, κι όταν η φωνή της λογικής σου φωνάζει<<ξύπνα>>, εσύ να βουλώνεις πεισματικά τα αυτιά, γιατί δεν σε βολεύει η πραγματικότητα.
Και εξακολουθείς να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα και να συντηρείς το ψέμα που έχεις ανάγκη να ζήσεις. Και ξαφνικά εις το όνομα της μαλακίας που σε δέρνει βαπτίζεις και τη στεναχώρια που σου χαρίζει απλόχερα ενδιαφέρον και αγάπη.
Κι έρχεται κάποια στιγμή που αρχίζεις και την μίρλα, γιατί σε μένα;
Γιατί εσύ τα ανέχεσαι, εσύ κλείνεις τα μάτια σου στην αλήθεια, εσύ στην τελική ορίζεις την μοίρα σου.
Όσο προσπαθείς με το στανιό να κάνεις το μαύρο άσπρο, τόσο βυθίζεσαι σε μια αρρωστημένη κατάσταση που στην τελική ο χαμένος είσαι εσύ.
Γιατί όταν θα φτάσει η στιγμή και κάνεις το περίφημο μπαμ, που θα γίνει δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, θα έχει περάσει ο καιρός, θα έχεις ξοδέψει χρόνο, θα έχεις αδειάσει συναισθηματικά, θα έχεις ρημάξει την καημένη την ψυχούλα σου, θα έχεις χάσει εσένα κι ακόμα μια φορά θα μαζεύεις κομμάτια. Ποια κομμάτια;
Μα του εαυτού σου, βέβαια. Γιατί όλη αυτή η κατάσταση σε αυτό το κομμάτιασμα σε οδηγούσε αργά και σταθερά, δίχως να αντιλαμβάνεσαι πόσο κακό κάνεις σε σένα τον ίδιο.
Γι’ αυτό όταν από την αρχή βλέπεις ότι κάτι δεν σου κολλάει, άφησε το να πάει στο καλό, τραβά κι εσύ παρακάτω γιατί μόνο έτσι θα φτάσεις στα αληθινά. Σε αυτά που πραγματικά επιθυμείς να ζήσεις.
Μην συντηρείς ένα ψέμα με τον φόβο της μοναξιάς. Καμία φορά ακόμα κι αυτή είναι καλύτερη από την λάθος παρέα.
Όσο για την αγάπη ξέρουμε πως δεν πονάει, μα μόνο οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να αγαπούν.
Κι αν εσύ γνωρίζεις τι πάει να πει αγάπη, φρόντισε δίπλα σου να έχεις έναν άνθρωπο που η έννοια της αγάπης έχει για εκείνον την ίδια αξία με την δική σου.
